Invincible โลกอมตะ - ตอนที่ 334
ตอนที่ 334 เจ้าสัตว์ประหลาดนี่!!
นายกรัฐมนตรีแห่งอาณาจักรลั่วถางหวูเฟิงและข้าราชการคนอื่นๆก็หัวเราะเสียงดังก้อง
“หวงเสี่ยวหลง เจ้าหน่ะไม่มีทางหนีไปใหนแล้ว เลิกแสร้งเสียที!!”หวูเฟิงก็พูดล้อเลียนหวงเสี่ยวหลง “น่าเสียดายที่ไอ้แก่อ่าวเทียนม่าอยู่ด้วย ถ้าหากอยู่ มันก็คงจะได้เห็นการตายของเจ้าด้วยตาของมันเอง!!”
หวูเฟิง ที่เป็นนายกรัฐมนตรีของอาณาจักรล้วถางนั้นก็เป็นเสาหลักในการปกครองบ้านเมิงและเขานั้นก็มีความขัดแย้งกับอ่าวเทียนที่เป็นจอมพลอยู่เสมอ แน่นอนว่าเขานั้นก็มีความบาดหมางกับหวงเสี่ยวหลงด้วย
หวงเสี่ยวหลงนั้นกลับใจเย็นเหมือนเดิม “งั้นหรอกหรอ?”ตอนนี้หวงเสี่ยวหลงนั้นไม่รีบร้อนกับการฆ่าตัวจําอวดอย่างหวูเฟิง สิ่งสําคัญในตอนนี้คือการจัดการอ่าวไปเสวียก่อน
หวงเสี่ยวหลงนั้นก็หันมามองอ่าวไปเสวีย “อย่ามาบอกแล้วกันว่าข้าไม่ให้โอกาส เรียกแก่นมิตินักบุญศักดิ์ สิทธิของเจ้าออกมาซะ”
อ่าวไปเสวียนั้นก็ตกตะลึงแถมเสียงหัวเราะจากกลุ่มของฟานอวหมิงเองก็เงียบลงอย่างฉับพลันด้วย และเมื่อพวกเขาเข้าใจในสิ่งที่หวงเสี่ยวหลงสื่อ พวกเขาต่างก็จ้องมองหวงเสี่ยวหลงด้วยสีหน้าอันแปลกๆ
“เมื่อกี้เจ้าพูดว่าไงนะ?”อ่าวไปเสวียนั้นก็พูดออกมาอย่างสงสัย “เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเจ้าเปิดโอกาสให้ข้าเรียกแก่นมิตินุกบุญศักดิ์สิทธิของข้าออกมางั้นหรอ?”เขานั้นก็สับสนว่าเขานั้นได้ยินถูกใหม
หวงเสี่ยวหลงก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น “เจ้าได้ยินไม่ผิดหรอก”
ในที่สุดอ่าวไปสวียนั้นก็เข้าใจ หวงเสี่ยวหลงกลับบอกให้เขา อ่าวไปเสวียใช้โอกาสนี้เรียกแก่นมิตินักบุญศักดิ์สิทธิออกมา
จากนั้นแล้วเขาจึงอ้าปากหัวเราะออกมาอย่างดังก้องแถมยังดูไร้ยางอายกว่าเมื่อก่อนด้วยน้ําเสียงหัวเราะของเขานั้นแฝงไปด้วยความโมโหถึงขีดสุด ถึงจุดที่เขานั้นไม่สนใจภาพพจน์ของตัวเอง สุดท้ายแล้ว ความโมโหนั้นก็ได้เข้าสุมอก มันเป็นความโกรธของคนที่อยู่เหนือกว่าคนอื่นแต่กลับถูกท้าทายโดยคนที่เขามองว่าเป็นแค่มด
อ่าวไปเสวียนั้นก็จ้องมองหวงเสี่ยวหลงอย่างเย็นชา “เดิมที ข้าตั้งใจจะว่าจะจับเจ้าเป็นๆแล้วส่งตัวให้นิกายเทพนักรบเพื่อที่ผู้คุมกฎของนิกายจะได้ตัดสินความผิดบาปของเจ้าซึ่งนั่นก็จะทําให้เจ้าได้มีเวลาได้อยู่อีกสัก สองสามวันแต่ตอนนี้ เจ้าต้องตายสถานเดียว!!”
แต่ หวงเสี่ยวหลงนั้นก็ได้ออกกระบวนท่าก่อนที่อ่าวไปเสวียจะได้พูดจนจบ หวงเสี่ยวหลงนั้นได้พุ่งเข้าหาอ่าวไปเสวีย แล้วปลดปล่อยหมัดเทวะแห่งความว่างเปล่าใส่ที่หน้าอกของอ่าวไปเสวียอย่างสุดกําลัง
เมื่อสัมผัสได้ว่าความแข็งแกร่งของหวงเสี่ยวหลงนั้นไม่ได้น้อยอย่างที่คาดไว้ อ่าวไปเสวียจึงคิ้วขมวดคิ้วขึ้นมา อย่างไรก็ตาม หมัดเทวะแห่งความว่างเปล่ากลับพุ่งเข้าใส่อกของเขาไปแล้ว
พลังงานอันเข้มขันก็ได้พุ่งผ่านอกของอ่าวไปเสวียไปซึ่งมันก่อให้เกิดความเจ็บปวดอันแสนทุกข์ทรมาณจนเขานั้นกรีดร้องออกมาในขณะร่างของเขาลอยออกไปชนเข้ากับร้านแห่งหนึ่งที่อยู่ข้างถนน
ร่างของเขานั้นก็ได้พุ่งทะลุผ่านร้านไปหลายหลังติดๆจนทําให้ร้านเหล่านั้นพังทะลายลงมาจนทําให้เขาถูกฝังกลบอยู่ข้างใต้ซากปรักหักพังในขณะที่ฝุ่นควันได้กระจายออกมาเต็มไปหมด
และนี้ส่งผลให้เสียงโวกเหวกโวยวายรอบข้างเงียบลงอย่างฉับพลัน ยกเว้นเสียงลมพายุที่ดูเหมือนจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ส่วนฟานอวี่หมิ่งและคนเหลือนั้นก็ต่างรู้สึกว่าพวกเขานั้นได้ยินเสียงพายุที่เห่าหอนดังก้องในหูของพวกเขาไม่จบสิ้น ทุกคนที่ยอู่ที่นี่ต่างก็จ้องมองอีกด้านของถนนซึ่งเป็นสถานที่ที่อ่าวไปเสวียถูกตึกพังหล่นทับด้วยสีหน้าว่างเปล่า แถมในช่องว่างของซากนั้นก็มีตูดของอ่าวไปเสวียโผ่ขึ้นมาให้เห็น
นอกจากกันแล้ว ก็มีขาซ้ายที่โผล่ออกมา ส่วนที่เหลือนั้นถูกฝังกลบไปหมด
ในขณะยืนอยู่หลังของหวงเสี่ยวหลง ลูไคที่กังวลจนแทบบ้านั้นก็จ้องมองหวงเสี่ยวหลงพร้อมกับอ้าปากค้างอย่างตะลึง นี่ไอ้เด็กนี่บอกเขาว่าตัวเองนั้นนับได้ว่าเป็นผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนขั้นสูงไม่ใช่หรอ?
คนที่นับได้ว่าเป็นผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนขั้นสูงกลับสามารถใช้แค่เพียงหมัดเดียวโจมตีผู้เชี่ยวชาญระดับ นักบุญศักดิ์สิทธิจนปลิวออกไป!?
นั้นมันผู้เชี่ยวชาญระดับนักบุญศักดิ์สิทธิ์ ตัวตนในตํานานเลยนะ!!
ลู่ไครู้สึกว่าไม่ว่าเขาจะหายใจเข้าออกกี่ครั้งเข้าก็ไม่อาจจะสงบสิตอามรณ์ได้ หวงเสี่ยวหลงนั้นก้าวเข้าสู่ระดับเซียนเทียนในปีที่เขาเข้าร่วมการแข่งขันเมืองจักรพรรดิ แล้วดูสินี่มันผ่านไปไม่กี่ปี? แต่เขากลับสามารถซัดผู้ฝึกตนระดับนักบุญศักดิ์สิทธิจนปลิวไปได้อย่างนี้!!
พอนับปีแล้ว หวงเสี่ยวหลวนั้นก็พึ่งจะมีอายุแค่เพียง 23 เท่านั้น!! นี่มัน…! ลูไคนั้นก็ไม่สามารถหาอะไรมาอธิบายกับความตกตะลึง ตื่นตระหนก และทุกอย่างที่เขารู้สึกในขณะนี้ได้เลย
ตัวประหลาด!! โคตรสัตว์ประหลาด!!
นี่ก็คือคําเพียงไม่กี่คําที่ลไคสามารถหามาอธิบายเกี่ยวกับหวงเสี่ยวหลงได้
แม้ว่าหวงเสี่ยวหลงนั้นจะไม่สนใจคนรอบตัวเขาที่ตื่นตะลึงแต่เขานั้นก็จับจ้องอยู่กับอ่าวไปเสวีย ยังไงซะ เขาก็บอกแล้วว่าเขาจะให้โอกาส
มาถึงจุดๆนี้ อ่าวไปเสวียที่อยู่ใต้ซากปรักหักพังนั้นก็ได้เคลื่อนไหว ทันใดนั้นกลิ่นอายอันน่าหวาดหวั่นนั้นก็ได้ระเบิดออกมาจากร่างของเขาพร้อมกับที่เศษไม้ ดิน หินได้ระเบิดกระจายออกไปจากตัวของเขา
ชุดคลุมของอ่าวไปเสวียนั้นก็โบกสไวอย่างรุนแรงในขณะลอยขึ้นมา จากนั้นเขาก็หันมามองหวงเสี่ยวหลงด้วยดวงตาแดงก่ํา ซึ่งเต็มไปด้วยจิตสังหารอันมากล้นจนแทบจะทะยานขึ้นท้องฟ้าไปเลย
นี่มันช่างน่าอับอายนัก!!
สําหรับเขานี่มันเป็นสิ่งที่น่าอับอายที่เขาไม่มีทางอภัยให้ได้!!
“หวงเสี่ยวหลง ตายซะ-!!!”ทันใดนั้นเพลิงสีขาวก็ได้ปกคลุมรอบตัวอ่าวไปเสวียพร้อมกับที่กลิ่นอายของเขานั้นได้เพิ่มสูงขึ้น จากนั้นเขาก็แบบมือออกมาพร้อมกับผนึกมิติรอบตัวของหวงเสี่ยวหลง
การควบคุมมิติ!!
ในเวลาเดียวกัน อ่าวไปเสวียนั้นก็กําหมัดชกออกมาโดยเล็งไปที่หน้าอกของหวงเสี่ยวหลง!! เขานั้นอยากจะใช้หมัดนี้ระเบิดร่างของหวงเสี่ยวหลงออกให้ตายภายในหมัดเดียวเพื่อจะกําจัดความอัปยศที่เขาได้รับเมื่อครู่!!
เมื่อหมัดของอ่าวไปเสวียเข้าใกล้หวงเสี่ยวหลง ทันใดนั้นก็ได้มีภูเขาสีทองที่เปล่งประกายออกมาอย่างงดงาม แค่เพียงสั่นไหว มันก็ทําให้การผนึกมิติรอบตัวของหวงเสี่ยวหลงแตกออก แล้วจากนั้นหวงเสี่ยวหลงก็ขยับร่างออกไปด้านซ้ายซึ่งทําให้หมัดของอ่าวไปเสวียพุ่งผ่านตัวเขาไปโดยที่หมัดของอ่าวไปเสวียนั้นห่างจากร่างของหวงเสี่ยวหลงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น
อ่าวไปเสวียนั้นจึงตกตะลึงเมื่อการโจมตีของเขาไม่โดน แต่จากนั้นสีหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวพร้อมกับที่มีเสียงครางออกมาจากลําคอพร้อมกับที่ร่างของเขางอไปด้านหน้าราวกับกุ้งต้ม
หลังจากหลบการโจมตีของอ่าวไปเสวียได้ หวงเสี่ยวหลงนั้นก็ได้ใช้หมัดโจมตีสวนใส่ท้องของอ่าวไปเสวียอย่างแรง ทางอ่าวไปเสวียนั้นรู้สึกแค่เพียงการสั่นไหวอย่างรุนแรงเท่านั้นแต่ลําไส้ของเขานั้นกลับถูกหวงเสี่ยวหลงบดขยี้ไปชิ้นๆแถมเขาก็ยังลอยออกไปชนใส่อาคารมากมายหลายร้อยเมตร และจากนั้นสักครู่เขาก็ถูกเศษซาก หิน ไม้ของอาคารที่ใหญ่กว่าเดิมหล่นทับกลบฝังเขาอยู่ข้างใต้
ครั้งนี้ พวกเขานั้นไม่ได้เห็นกันของอ่าวไปเสวียอีกต่อไป เพราะเขาถูกฝังอยู่ข้างใต้อย่างสมบูรณ์
ฟานอวี่หมิง หวูเฟิงไคและทุกคนที่เหลือนั้นก็เฝ้ามองดูฉากนี้อย่างตะลึง ถ้าหากตอนแรกพวกนั้นกล่าวอ้างว่ามันเป็นเพราะหวงเสี่ยวหลงรอบโจมตี แล้วตอนนี้หล่ะจะว่าไง!?
และตอนนี้สายลมก็ดูดุร้ายมากกว่าเดิมอีก
เมื่อครู่ฟานอวี่หมิงและกลุ่มของหวูเฟิงนั้นรู้สึกว่าวันนี้มันเป็นวันที่อากาศแจ่มใสมากๆแต่ตอนนี้ทําไมดว งอาทิตย์ถึงได้ดูน่าหวาดหวั่นขนาดนี้
สายตาที่พวกเขามองหวงเสี่ยวหลวนั้นก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและขนหัวลุกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่ก็ไม่มีใครคิดหนีและไม่กล้าด้วย เพราะพวกเขานั้นตะรหนักได้แล้วว่าพวกเขานั้นไม่สามารถหนีไปจากหวงเสี่ยวหลงได้ ดังนั้นความหวังของพวกเขาทั้งหมดจึงตกไปอยู่กับอ่าวไปเสวีย
ในขณะเฝ้ามองดูเศษซากหินดินไม้ หวงเสี่ยวหลงก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างดูถูก อ่าวไปเสวียนี่แม่งไม่เข้าใจสถานการณ์ของตัวเองเลย มันคิดว่าเขาจะเป็นแบบเดิมที่มันสามารถใช้นิ้วมือบดขยี้ได้ง่ายๆงั้นหรือ?
ถ้าหากอ่าวไปเสวียอัญเชิญจิตวิญญาณต่อสู้กับแก่นมิตินักบุญศักดิ์สิทธิออกมา มันก็คงจะไม่ตกอยู่ในสภาพเวทนาแบบนี้หรอก
ความแข็งแกร่งของหวงเสี่ยวหลงในปัจจุบันนั้นแข็งแกร่งมากกว่าตอนที่เขาเข้าไปยังถ้ําฝึกตนของราชาผีเสียอีก ในตอนนี้ จ้าวเชิ้นนั้นยังไม่สามารถรับหมัดเต็มกําลังจากหวงเสี่ยวหลงได้เลย และไม่ต้องกล่าวถึงตอนนี้ด้วย ดังนั้นแล้วอ่าวไปเสวียหล่ะ? เฮอะอย่าได้ฝัน!!
ครูต่อมา อ่าวไปเสวียนั้นก็ผุดขึ้นมาจากใต้เศษซาก และยืนขึ้นอย่างช้าๆ จากนั้นเขาก็กระอักเลือดออกมาจากปาก เนื่องได้รับบาดเจ็บที่ท้อง ซึ่งเขานั้นก็ไม่สามารถยืนตัวตนได้แล้วด้วย
หวงเสี่ยวหลงนั้นก็ไม่ได้ตกใจเมื่อเห็นว่าอ่าวไปเสวียนั้นยังยืนขึ้นมาได้ พลังป้องกันทางกายภาพของผู้เชี่ยวชาญระดับนักบุญศักดิ์สิทธินั้นทรหดมากๆแถมยังมีพลังชีวิตที่แข็งแกร่งด้วย พวกนี้คงไม่ตายง่ายๆหรอก แม้ว่าอวัยวะภายในจะป่นปี้ยยอยับ ดังนั้นหวงเสี่ยวหลงนั้นจึงไม่เคยคาดหวังว่าเขานั้นจะจัดการอ่าวไปเสวียได้ง่ายๆ
อ่าวไปเสวียนั้นก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แม้ว่าดวงตาของเขาจะแดงฉานไปด้วยความโกรธ แต่การพ่ายแพ้ถึงสองครั้งที่เขาได้รับนั้นกลับทําให้หัวของเขาโล่งขึ้นมา และตอนนี้เขาก็ไม่รีบโจมตีหวงเสี่ยวหลงแล้ว
“ดี ดีมาก ไอ้สารเลวหวง!!!”ความเกลียดชังและจิตสังหารอันเข้มขันนั้นก็คุกกรุ่นในดวงตาของอ่าวไปเสวีย “เป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดเสียจริง!! แค่เพียงไม่กี่ปี เจ้ากลับเติบโตได้ถึงเพียงนี้!!”
ในเวลาไม่กี่ปี หวงเสี่ยวหลงกลับแข็งแกร่งขึ้นถึงระดับนี้ นี่จึงทําให้ความหวาดกลัวก่อตัวขึ้นมาในใจของเขาอย่างชัดเจน และในเวลาเดียวกัน มันก็ทําให้เขามั่นใจแล้วว่าจะต้องฆ่าหวงเสี่ยวหลงให้จงได้
ถ้าหากไม่ อีกร้อยปีข้างหน้า บางทีนิกายเทพนักรบอาจจะถูกทําลายภายใต้เงื้อมมือของหวงเสี่ยวหลงก็ได้