รักลิมิเต็ดของคุณชายเลอค่า - บทที่ 411 การอยู่เดือนยังไม่สิ้นสุด บนพื้นมันเย็น
- Home
- All Mangas
- รักลิมิเต็ดของคุณชายเลอค่า
- บทที่ 411 การอยู่เดือนยังไม่สิ้นสุด บนพื้นมันเย็น
……
เมื่อเธอเห็นของเหลวสีแดงสดพ่นออกจากร่างกายของชายหนุ่มกับตา และเธอก็ถูกของเหลวพวกนั้นพ่นใส่ใบหน้า……
ธิชาพึมพำในปาก “ฉันจะฆ่าคุณ ดนัยกฤตฉันจะฆ่าคุณ ……คุณบังคับฉันเองนะ ฉันแค่อยากเห็นดวงใจของฉัน คุณบังคับฉันเอง……”
ธิชาไม่เคยเห็นเลือดแล้วเป็นลม แต่ครั้งนี้กลับเป็นลมไป
……
กระทั่งเมื่อธิชาตื่นขึ้น สิ่งแรกที่เธอเห็นคือน้าปวีณา
สีหน้าของน้าปวีณาแย่มาก แทบจะหมองคล้ำทั้งใบหน้า
แล้วธิชาก็พลันหน้าเสีย น้ำเสียงเธอสั่นเทาไปหมด “น้าปวีณา ดนัยกฤต……ดนัยกฤตเขา……”
น้าปวีณาเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลานาน
ธิชาตกใจมากจนอยากเป็นลมอีกครั้ง “ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น ฉันคงโกรธจนเวียนศีรษะ ฉันไม่ได้อยากฆ่าเขา……เขา เขาตายแล้วเหรอ”
น้าปวีณาฝืนเอ่ยปากปลอบเธอ “เปล่าค่ะ มีดไม่ได้แทงลึกเกินไป และไม่ได้ทำร้ายอวัยวะสำคัญ ดังนั้นจึงเป็นแค่แผลบาดเจ็บ แต่บาดแผลภายในก็นับว่าร้ายแรงเช่นกัน แล้วเลือดก็ออกมาก ต่อมา……ต่อมา”
เมื่อเห็นเธอตะกุกตะกัก ธิชาก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ “ต่อมาเกิดอะไรขึ้น ต่อมาเกิดอะไรขึ้นกันแน่ น้าปวีณาอย่าปิดบังฉัน!”
“ต่อมาคุณอี๊ฟโทรแจ้งตำรวจ เอะอะใหญ่โต ตอนนั้นคุณหมดสติ เกือบถูกนำตัวส่งสถานีตำรวจ แต่แล้ว……ท่านดนัยเป็นคนห้ามอี๊ฟ และจากนั้น……คุณวรรจชนกก็มา ท่าทีของวรรจชนกกับอี๊ฟนั้นไม่ต่างกัน ต่างไม่ยอมปล่อยคุณ อยากให้ตำรวจเอาตัวคุณไป…….คุณนายก็เหมือนกัน…….คุณนายกล้าเกินไปแล้ว ทำเรื่องวู่วามขนาดนี้ไปได้ยังไง! นี่ยังดีที่คุณเพิ่งคลอดลูกจึงไม่มีกำลังมือมากพอ ไม่อย่างนั้นท่านดนัยคงจะ……ไม่ใช่ว่าคุณต้องชดใช้ด้วยชีวิตเลยเหรอคะ!”
ธิชาปิดหน้าตัวเอง อยากร้องไห้ก็ร้องไห้ไม่ออก
เธอสำนึกผิดมากจริงๆ
เธอผิดไปแล้วจริงๆ
ผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง
ต่อให้ดนัยกฤตจะทำเกินไปอย่างไร เธอก็ไม่ควรเอามีดไปแทง……
หากดนัยกฤตตาย เธอจะมีปัญหาไม่รู้จบ และยิ่งไม่สามารถปกป้องดวงใจได้
ต่อให้ดนัยกฤตไม่ตาย แต่เธอก็จะถูกฟ้อง ถึงขั้นถูกตัดสินจำคุก เช่นนั้นแล้ว…….เธอก็จะไร้หนทางต่อสู้เพื่อสิทธิ์ในการเลี้ยงดูดวงใจ
ดังนั้นนี่จึงเป็น……ความผิดพลาดที่วู่วามที่สุดจริงๆ
เธอทำผิดพลาดครั้งใหญ่
ไม่ว่าอย่างไร ก็จะให้ตัวเองถูกดำเนินคดีอาญาไม่ได้
……
ธิชาลุกขึ้นไปล้างหน้า
น้าปวีณาถือซุปที่ต้มมาอย่างดีเกลี้ยกล่อมให้เธอดื่มก่อนสักหน่อย
แต่ธิชาส่ายหน้า
เธอฝืนตัวเองที่สุขภาพร่างกายไม่ค่อยดี ไปดูอาการของดนัยกฤต
เธอไม่รู้ว่าที่ดนัยกฤตยืนกรานไม่ยอมให้ตำรวจเข้ามาแทรกแซงนั้นเพราะเขากลัวว่าปัญหาจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของเขา หรือเขาไม่อยากให้เธอต้องลำบาก……
ไม่ว่าในกรณีใด เธอควรยอมวางทิฐิต่อดนัยกฤตลงสักหน่อย
ไม่อย่างนั้นเธอคงหมดโอกาสได้ต่อสู้เพื่อเจอลูกสาวของตัวเอง
……
เมื่อธิชาเดินสโหลสเหลไปถึงหน้าห้องดนัยกฤต
กลับถูกบอดี้การ์ดหลายคนขวางการเคาะประตู
เธอสูดหายใจเข้าลึก และพูดเสียงอ่อน “ฉันแค่จะไปดูอาการของเขา จะไม่ทำอะไรให้เขาเจ็บอีก”
ผู้ชายที่เป็นผู้นำไม่แม้แต่จะเหลือบมองเธอ
“คุณธิชา คุณอี๊ฟสั่งไว้ คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้ท่านดนัยเกินครึ่งก้าว”
ธิชายังคงครุ่นคิดว่าจะยืนกรานต่อดีหรือไม่ ประตูห้องก็ถูกเปิดเสียงดัง “ตึง”
อี๊ฟออกมาเจอ หน้าตาโกรธเกรี้ยว อ้าปากและด่าทอ “ธิชาคุณเบื่อกับการมีชีวิตอยู่จริงๆ ใช่ไหม! ถ้าไม่ใช่เพราะท่านดนัยห้ามไว้ ฉันยิงคุณทิ้งไปนานแล้ว!”
ธิชาไม่ได้มองเธอ แค่พยายามสงบสติอารมณ์ให้มากที่สุด
เสียงที่หน้าประตูดึงดูดความสนใจวรรจชนกอย่างรวดเร็ว
ปรากฏว่าวรรจชนกก็เหมือนกับอี๊ฟ อยู่เป็นเพื่อนดนัยกฤตในห้องนอนตลอดเวลา
แม้ว่าตัวเขาจะถูกแทง แต่ก็ยังได้รับพรแห่งความสุขมากมาย มีผู้หญิงทุกประเภทคอยรายล้อมคุ้มกันเขา
สีหน้าของวรรจชนกดูสงบกว่าอี๊ฟมาก เธอเหลือบมองธิชาเพียงบางเบา
แม้เป็นเพียงการเหลือบมอง แต่ธิชาก็รู้สึกได้อย่างคลุมเครือ ว่าทัศนคติของผู้หญิงคนนี้ที่มีต่อเธอ แตกต่างไปจากครั้งแรกพบกันอย่างสิ้นเชิง
วรรจชนกพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อี๊ฟ คุณลดเสียงลงหน่อย ดนัยไม่ชอบเสียงดัง”
แม้ว่าอี๊ฟจะลดเสียงลง แต่ใบหน้าของเธอก็ยังเต็มไปด้วยความโกรธ “ฉันแค่โกรธไม่หาย ทั้งทั้งที่ผู้หญิงคนนี้สมควรตาย ทำไมท่านดนัยไม่ให้ฉันแตะต้องเธอ!”
วรรจชนกดูเหมือนจะหัวเราะเยาะเธอ “อี๊ฟ คุณอยู่กับดนัยมากี่ปีแล้ว ทำไมเขาไม่ยอมให้ตำรวจเข้ามาแทรกแซง คุณไม่เข้าใจจริงๆ หรือคุณไม่อยากยอมรับความจริงกันแน่ หืม?”
อารมณ์ของธิชาซับซ้อนมาก
ภาพลักษณ์ของอี๊ฟที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นอ่อนโยนและมีเหตุผลมาโดยตลอด
เธอดูเป็นผู้หญิงใจกว้างและสุภาพ ซึ่งสามารถเทียบกับพวกสาวๆ เมียน้อยเมียเก็บทั้งหมดที่อยู่รอบกายดนัยกฤตให้ต่ำกว่าได้อย่างง่ายดาย
แต่ในเวลานี้ ที่อี๊ฟยืนอยู่ข้างวรรจชนก ไม่ว่าจะเป็นออร่าหรือคำพูด ล้วนไม่ได้หนึ่งในสิบของวรรจชนกเลย
อี๊ฟพูดไม่ออก
จากนั้นวรรจชนกถึงได้หันมาเผชิญหน้ากับธิชา พูดน้ำเสียงบางเบา “ดนัยอนุญาตให้คุณเข้าไปได้ แต่หมอบอกว่าบาดแผลของเขาอยู่ในช่วงพักฟื้นวิกฤต เพื่อตัวของคุณเอง ทางที่ดีที่สุดควรไม่ทำเรื่องที่เสียใจภายหลัง”
ธิชาสีหน้าแข็งทื่อ พยักหน้าเล็กน้อย
เธอเดินเข้าไป ยืนข้างเตียงดนัยกฤต
เขาเปลือยท่อนบนซึ่งพันด้วยผ้าก๊อซหนา แต่สีหน้ายังดูดี แค่ดูซีดๆ สภาพจิตใจดูเหมือนจะสบายดี
ธิชายังจำได้อย่างชัดเจนว่าตัวเองแทงเขาอย่างไร
เธอดวงตาชื้นเล็กน้อย และพูดอย่างคลุมเครือว่า “ขอโทษ ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ดนัยกฤต……ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันแค่ ฉันแค่เครียดเรื่องดวงใจเกินไป……ดวงใจคือครึ่งชีวิตของฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณ ฉันแค่เสียใจมากเกินไป……”
ดนัยกฤตขัดจังหวะการสะอื้นของเธอด้วยเสียงแข็ง “พอแล้ว คุณเป็นผู้ใหญ่อายุยี่สิบปี มีความสามารถก่ออาชญากรรมอย่างเต็มที่ คุณไม่มีความคิดที่จะรับผิดชอบต่อการกระทำของคุณเลย หรืออีกนัยหนึ่ง คุณเหมือนคนโง่ เด็กที่ยังไม่รู้จักโต ที่ผมไม่ต้องการให้ตำรวจเข้ามาแทรกแซง เพราะผมไม่อยากให้เหตุการณ์ส่งผลกระทบต่อราคาหุ้นของภักดิภูมิเมธีกรุ๊ป และผมไม่ต้องการให้ผู้ถือหุ้นที่กระสับกระส่ายมีความคิดที่ไม่ควรมีในช่วงที่ผมพักฟื้น ธิชา ตัวคุณมีสถานะอะไร คุณคงรู้อยู่แก่ใจ เรื่องของดวงใจเลิกคิดไปได้แล้ว คุณลืมไปซะ มีคำพูดที่ผมเคยสอนคุณมาหลายครั้ง แต่เห็นได้ชัดว่าคุณไม่เข้าใจมันจริงๆ ชีวิตคนเราไม่มีอะไรที่มันจะเป็นไปด้วยดีไปเสียทุกอย่าง เริ่มต้นจากเรื่องของดวงใจ ผมหวังว่าคุณจะเรียนรู้ที่จะยอมรับกับสิ่งที่คุณต้องการแต่ไม่สมควรได้รับ”
ธิชาตาแดงเริ่มร้องไห้ “คุณมันไร้เหตุผล! ฉันผิด แต่มันเกี่ยวอะไรกับดวงใจ ลูกสาวของฉันก็ต้องอยู่กับฉันถึงจะถูก ดนัยกฤต ทัศนคติของฉันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง จะไม่แค่เพราะฉันแทงคุณ แล้วจะ……”
ก่อนที่เธอจะพูดจบก็ถูกอี๊ฟขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงร้ายกาจ “ธิชา คุณหยุดฝันซะที! ดวงใจเป็นลูกสาวของวรรจชนกกับท่านดนัย ทั้งตัวตนและทะเบียนข้อมูลส่วนตัวของเธอล้วนได้รับการยืนยันหมดแล้ว นี่คือความจริงที่คุณย้อนกลับไม่ได้! คุณอายุยี่สิบปีแล้ว สมควรตื่นได้แล้ว คุณควรไสหัวกลับไปหาธาวินโดยเร็วที่สุด ไปเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลธนาภูวนัตถ์ราคาถูกซะเถอะ!”
วรรจชนกยืนอยู่ห่างๆ ราวกับอยู่ห่างจากปัญหา โดยไม่พูดอะไรสักคำ
แต่ธิชาเพียงเหลือบมองเธอ และสัญชาตญาณในหัวใจก็บอกกับเธอ
มันเป็นความจริง……
ที่อี๊ฟพูดเป็นความจริง!
วรรจชนกกลายเป็นแม่ที่ถูกต้องตามกฎหมายของดวงใจแล้วจริงๆ……
ผู้หญิงคนนี้หลอกเธอ
วรรจชนกหลอกเธอ
หล่อนหลอกใช้เธอหลอกลวงเธอตั้งใจอยู่กับดนัยกฤตตั้งแต่แรก
เธอใช้เวลาตั้งครรภ์มากกว่าแปดเดือน เมื่อเด็กคลอดออกมา กลับกลายเป็นของคนอื่น……
ธิชาโกรธมาก และอยากจะแทงดนัยกฤตอีกครั้งในทันที
แต่เธออดกลั้นไว้
เธอเข่าอ่อน คุกเข่าลงต่อหน้าดนัยกฤต
มือสั่นเทา พยายามไปสัมผัสชายหนุ่มบนเตียง
“ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษคุณจริงๆ ฉันขอโทษนะ และก็เสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป ตอนนี้เราจะไม่คุยประเด็นปัญหาในการเลี้ยงดู ฉันแค่อยากเห็นหน้าเธอ ให้ฉันเห็นหน้าดวงใจได้ไหม เธอจะไม่เคยได้เห็นแม้แต่แม่ของตัวเองได้ยังไง……ถ้าดวงใจไม่ได้เห็นฉัน คงจะเศร้ามาก”
ดนัยกฤตเสียงแข็งและเย็นชา “ผมได้พูดเหตุผลที่ไม่ให้คุณเห็นแล้ว และผมไม่อยากพูดซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง คุณควรไปพักผ่อนซะ การอยู่เดือนยังไม่สิ้นสุด บนพื้นมันเย็น”
วรรจชนกก้าวเข้ามาในเวลาที่เหมาะสม และโน้มตัวไปช่วยประคองธิชาขึ้นมา
“คุณธิชา ดวงใจเป็นลูกสาวของฉัน ฉันจะปฏิบัติต่อเธออย่างดี เธอจะไม่ขาดสิ่งใดเมื่อเทียบกับเด็กคนอื่นๆ สิ่งนี้คุณวางใจได้”