รักลิมิเต็ดของคุณชายเลอค่า - บทที่ 410 ดนัยกฤตให้เธอสองร้อยล้าน
ปฏิกิริยาเย็นชาและเสียดสีของดนัยกฤต ทำให้ธิชาเย็นชายิ่งขึ้นไปอีก
หากดนัยกฤตยังคงโกรธเธอ เช่นนั้นยังนับว่าเป็นทัศนคติปกติ
แต่เขากลับมีเพียงถ้อยคำเย็นชาและดูเหมือนว่าแม้แต่ความขุ่นเคืองต่อเธอก็ไม่มีเลย
ต้องมีความเฉยเมยมากแค่ไหน ถึงได้ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยตอนที่เธอลงมือตบ
ธิชาเริ่มสิ้นหวังขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอก็ยังต้องรับมือกับเขา
ตราบใดที่ได้เห็นลูกสาว เธอยอมทำทุกสิ่ง
เธอกระตุกยิ้มมุมปาก “บ้าไปแล้วงั้นเหรอ ใช่สิ ดนัยกฤตคุณมันเก่งจริงๆ คุณช่างเป็นคนดี ฉันรู้จักคุณมาแค่ปีกว่าๆ……แต่คุณทำให้ฉันแทบเป็นบ้า! ฉันรู้ว่าการแต่งงานของคุณกับฉัน ถึงจุดสิ้นสุดนานแล้ว และฉันไม่ได้ตั้งใจจะรั้งคุณไว้ เพียงแต่ลูกสาว อย่างน้อยคุณควรให้ฉันซึ่งเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดได้เจอเธอ ดูว่าเธอมีสุขภาพแข็งแรงหรือไม่ สุขภาพแย่หรือไม่ หรือว่านี่ไม่ใช่สิ่งพื้นฐานที่สุดของชีวิตมนุษย์ หรือว่าแค่เพราะการแต่งงานของเราล้มเหลว คุณจะกีดกันสิทธิ์ของฉันในฐานะคนเป็นแม่ คุณอย่าลืมนะ……ดนัยกฤตคุณแม่งอย่าลืม เด็กคนนี้คุณล่อลวงให้ฉันตั้งท้อง!”
ธิชาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองที่อ่อนโยนเปราะบางจะสามารถแสดงด้านที่ดุร้ายฉุนเฉียวต่อหน้าดนัยกฤต
เธอนึกไม่ถึงว่าวันหนึ่งตัวเองจะเกลียดเขามากขนาดนี้……
แต่ดนัยกฤตกลับยังคงนิ่งเงียบ
เขาเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่ใกล้จะแตกสลายอยู่ตรงหน้าเป็นเวลาครึ่งนาที
จากนั้นก็กระตุกยิ้มมุมปาก และพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า “คุณยอมรับเอง ว่าเด็กคนนี้เป็นผมที่ล่อลวงให้คุณตั้งท้อง ตัวคุณไม่อยากได้เด็ก คุณยังเด็กเกินไปไม่ว่าจะเป็นวัยหรือจิตใจ หรือความสามารถ คุณอ่อนแอเกินไป ไม่เหมาะที่จะเป็นแม่ ต่อให้ผมมอบลูกสาวให้คุณ คุณก็ไม่สามารถรับผิดชอบการเป็นแม่ได้อยู่ดี ณิชานาฏให้กำเนิดลูกสาวตอนอายุสิบเจ็ด แม้ว่าจะยังเด็ก แต่ความรับผิดชอบและความสามารถส่วนตัวของเธอนั้นห่างชั้นกว่าคุณที่อายุยี่สิบปีเสียอีก อีกอย่าง…..ณิชานาฏเลี้ยงดูคุณแต่เลี้ยงมาได้ล้มเหลวแบบนี้ ข้อบกพร่องในตัวคุณมากมายจนผมนับไม่ถ้วน ยิ่งไปกว่านั้นคุณก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะโดยสมบูรณ์ไม่ใช่เหรอ”
เลือดในกายธิชาแทบจะเย็นเฉียบ
เธอฟังดนัยกฤตพูดถ้อยคำที่โหดร้ายใจดำอย่างยิ่งพวกนี้
แต่กลับไร้ทางโต้แย้ง
ดนัยกฤตหัวเราะเบาๆ “ช่างเถอะ คุณแค่ทำเป็นว่าคุณไม่ได้ให้กำเนิดลูกสาวคนนี้ซะ ผมรู้ว่าตอนนี้ใจคุณคิดอยากไป ชีวิตของธาวินกำลังอยู่ในความทุกข์ยากลำบาก โดยธรรมชาติแล้วคุณอยากอยู่เคียงข้างเขา รอคุณออกจากการอยู่เดือนหลังคลอดแล้ว ผมจะปล่อยคุณไป ดีร้ายยังไงคุณก็อยู่กับผมมาระยะหนึ่ง ไม่มีอะไรจะให้คุณอีกแล้ว ในแง่ของเรื่องเงิน……ผมจะชดเชยให้คุณ และจำนวนเงินจะทำให้คุณพึงพอใจ ตราบใดที่คุณไม่โง่เอาเงินของตัวเองให้พี่ชายที่ไร้ความสามารถของคุณไปจนหมด คุณก็จะอยู่ได้อย่างสงบสุขไร้กังวลไปตลอดชีวิต”
เดิมทีธิชายังคงพยายามอดทนอย่างเต็มที่
แต่หลังจากเธอได้ยินคำพูดพวกนี้ของดนัยกฤตกับหู ในที่สุดเธอก็ระเบิดออกมาอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป
เธออ้าปากด่าว่า “คุณนี่แม่งไม่ใช่คน! คุณคิดว่าฉันจะเห็นแก่เงินของคุณเหรอ คุณถือว่าฉันเป็นพวกเมียน้อยที่เละเทะของคุณจริงเหรอ ฉันอยู่กับคุณมาหนึ่งปี ฉันไม่ได้รู้สึกว่าฉันสูญเสียอะไร เอาจริงฉันไม่รักคุณเลย และไม่เคยสนใจคุณเลยด้วย จำนวนครั้งที่นอนกับคุณน่ะแค่นิ้วมือข้างเดียวก็ยังนับไม่หมดเลย ฉันจะถือซะว่าตัวเองโดนหมากัด! คุณต้องการให้ฉันทำเป็นว่าไม่เคยให้กำเนิดลูกสาวงั้นเหรอ! ดนัยกฤต คุณฝันไปเถอะ! นอกจากฉันตาย ไม่อย่างนั้นถ้าคุณไม่ยอมคืนลูกสาวให้ฉัน……ฉันจะให้คุณใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในฝันร้าย!”
ดนัยกฤตหรี่ตา บนใบหน้าเผยความไม่พอใจเล็กน้อย
แต่สุดท้ายเขาก็แค่ยิ้มอย่างเหยียดหยาม ยื่นมือไปตบๆ แก้มธิชาเบาๆ “เวลานี้ยังจะมาพูดอะไรโง่ๆ ที่มันไร้ประโยชน์อยู่อีก คุณควรดูแลร่างกายตัวเองให้ดี แม้ว่าผมจะให้หมอฉีดกระตุ้นการคลอดให้คุณ แต่ ผลิตภัณฑ์ทางการแพทย์พวกนั้นได้รับการประเมินทางวิทยาศาสตร์ว่ามีผลเสียต่อมารดาเล็กน้อย ตอนนี้คุณกำลังอ่อนแอ และเป็นผลจากการที่ตัวคุณเองไม่สามารถรับมือกับมันได้ ภาวะซึมเศร้าหลังคลอดในปัจจุบันเป็นเพียงภาวะที่ไม่รุนแรงเท่านั้น หากรุนแรงขึ้น คุณอาจกลายเป็นบ้าไปจริงๆ ก็ได้ ดังนั้น ผมขอแนะนำให้คุณมีเหตุผลสักหน่อย และเลิกก่อเรื่องได้แล้ว”
“……….” ธิชาเห็นว่าเขากำลังจะไป ทั้งกายใจเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ก่อนที่เธอจะคลุ้มคลั่ง
ดนัยกฤตหยิบเช็คที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกมาจากสาบเสื้อ
“นี่ให้คุณ อย่าใจร้อนฉีกมันล่ะ ผมจะให้สิ่งนี้กับคุณแค่ครั้งเดียว ถ้าคุณฉีกมัน ผมจะไม่เซ็นให้คุณอีก ธิชา คุณจำเอาไว้ ธาวินน่ะแค่ดูแลตัวเองยังไม่รอด ถ้าหวังให้เขาเลี้ยงดูคุณตลอดชีวิต ก็รังแต่จะทำร้ายตัวคุณเอง เงินจำนวนนี้ คุณเอาไปลงทุนอะไรก็ได้ที่ควรลงทุน ควรซื้ออสังหาริมทรัพย์ซื้อบ้านซื้อที่ดิน ทุกอย่างควรจัดการโดยเร็วที่สุด เรียนรู้วิธีการเลี้ยงตัวเอง สำหรับอดีตที่ผ่านไปแล้ว ผมทำสิ่งที่ผิดต่อคุณ แต่คุณก็ไม่ได้ดีต่อผมนัก ก็นับว่าเสมอกันแล้วกัน”
ธิชามือสั่นเทา ถือกระดาษเช็ค
ตัวเลขบนนั้น มันเป็นสิ่งที่น่าทึ่งซึ่งเธอไม่เคยเห็นมาก่อน
ดนัยกฤตให้เธอสองร้อยล้าน
เธอไม่รู้ว่าเขาให้ค่าเลิกรากับผู้หญิงคนก่อนๆ เท่าไร…แต่จำนวนเงินนี่ดูเยอะมาก
แม้ว่าจะไม่มีอสังหาริมทรัพย์ก็ตาม แต่สองร้อยล้านก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอที่จะซื้อบ้านและลงทุน ตราบใดที่เธอไม่เสี่ยงมากเกินไป ความจริงชีวิตนี้จะสามารถอยู่ได้อย่างปลอดภัยไร้กังวลแน่นอน
แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ ธิชาก็ยิ่งเข้าใจความโหดร้ายของเขาได้ชัดเจนยิ่งขึ้น…
เขาตั้งใจจริงๆ ที่จะแย่งลูกสาวไปจากเธอ
ธิชาไม่ได้ใส่อารมณ์จนฉีกเช็ค
เธอยิ้มพร้อมกับพับครึ่งเช็ค แล้วกำไว้
“สองร้อยล้าน ท่านดนัยไม่ขี้เหนียวไปหน่อยเหรอ ดีร้ายยังไงฉันก็ให้กำเนิดลูกสาวคนโตแก่คุณ แถมคุณยังยืมชื่อในนามของฉันเกาะพสิษฐ์ปีนขึ้นไป ถึงขั้นเข้าคณะรัฐมนตรีได้……คุณใช้ประโยชน์จากฉันจนได้อำนาจและความมั่งคั่งรวมแล้วมันไม่ใช่แค่สองร้อยล้านหรอกมั้ง”
“แต่เงินพวกนี้……ฉันจะเก็บไว้อย่างดีเพื่อดวงใจ เงินจำนวนนี้ ฉันจะถือว่าเป็นค่าเลี้ยงดูและทุนการศึกษาที่คุณทิ้งไว้ให้ดวงใจ ดนัยกฤต คุณอย่าคาดหวังว่าฉันจะยอมแพ้ หลักการของลมเปลี่ยนทิศน่ะคุณไม่มีทางไม่เข้าใจ คุณมันคางคกขึ้นวอ เป็นไปไม่ได้ที่จะเจริญรุ่งเรืองไปตลอดชีวิต ฉันจะแย่งลูกสาวกลับคืนไม่ช้าก็เร็ว เว้นแต่……คุณจะฆ่าฉัน และทำลายความคิดของฉันโดยสิ้นเชิงเท่านั้น”
ดนัยกฤตก็ไม่รู้ว่ารู้สึกว่ามันน่าขำจริงๆ หรือเปล่า แต่เขาโกรธจัดและหัวเราะแทน
เขาบีบใบหน้าเล็กที่โกรธจนแทบดุร้ายของธิชา
“แทนที่จะรอให้ตกต่ำ ไม่สู้จัดการชีวิตตัวเองให้ดีดีกว่า ธิชา ผมไม่ได้เหี้ยมโหดอย่างที่คุณจินตนาการ คุณอยู่กับผมตั้งแต่อายุสิบเก้า มันไม่ง่าย ผมไม่ฆ่าคุณหรอก เอาล่ะ ผมยังมีธุระ คุณพักผ่อนเถอะ เลิกเปลืองแรงพยายามได้แล้ว”
ธิชาสองมือกำแน่นและสั่นอย่างรุนแรง
เธอคิดไม่ถึงว่าคำพูดที่รุนแรงของตัวเองมันไม่เพียงพอที่จะทำให้ดนัยกฤตโกรธ
เขาตัดสินใจตัดขาดจากตนโดยสิ้นเชิงแล้วจริงๆ……
ธิชาหวาดกลัวมากในทันใด
เธอรู้ดีว่าถ้าผู้ชายคนนี้ใจเหี้ยมขึ้นมาจะมีวิธีที่ให้เธอไม่ได้เห็นลูกสาวไปตลอดชีวิต……
แต่เธอจะทำได้อย่างไร……
เธอจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างสงบสุขราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไร
เธอเอาแต่ใฝ่ฝันว่าอยากเห็นลูกสาวของตัวเองสักครั้ง
จู่ๆ ธิชาก็รู้สึกเสียใจภายหลังที่ตัวเองอารมณ์รุนแรงเกินไป
ดนัยกฤตหันหลังจะเดินไป
ธิชาคว้าจับข้อมือของเขาแน่น ตะเกียกตะกายหัวซุกหัวซุนลงจากเตียง——
“ไม่เอาแล้ว! ดนัยกฤต ฉันผิดไปแล้ว! ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น……ต่อให้ ต่อให้คุณอยากจะเลี้ยงดูลูกสาวของฉัน……อย่างน้อยให้ฉันได้เห็นลูกสาวสักครั้ง เธอเป็นคนที่ฉันคลอดมานะ! ฉันมีสิทธิ์เจอเธอ! ฉันขอร้อง คุณก็รู้ว่าฉันไม่มีทางแย่งเธอไปจากสายตาของคุณได้ คุณ……คุณให้ฉันเห็นดวงใจสักครั้ง……ได้ไหม! ขอเจอแค่ครั้งเดียว! ฉันจะไม่ทำอะไรที่เกินกว่าเหตุจริงๆ นะ ฉันแค่อยากเจอเธอ ฉันอุ้มท้องลูกสาวมาตั้งนานแต่แค่เห็นสักนิดฉันก็ไม่เคย คุณจะใจร้ายขนาดนี้ไม่ได้ ได้โปรดเถอะนะ ฉันขอร้อง……”
ดนัยกฤตสีหน้าเรียบเฉย
เหล่มองเธอที่อยู่ต่ำกว่า
ผ่านไปสักพักเขาถึงได้ยกมือขึ้นลูบผมธิชา “ถ้าได้เห็นแล้วมันจะยากที่จะตัดใจ ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณ แต่คุณยังเด็ก เวลาจะบรรเทาความเจ็บปวดทั้งหมดได้ ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งปี คุณจะดีขึ้น ดวงใจถูกลิขิตให้ไม่สามารถอยู่กับคุณได้ ดังนั้นไม่ต้องเห็นจะเป็นการดีกว่า”
“………” ธิชาคลุ้มคลั่งในที่สุด
เธออ้าปากกัดต้นขาของดนัยกฤต
เขามีปฏิกิริยาได้ว่องไว ถึงแม้จะเจ็บมาก แต่ก็ยังสลัดหลุดได้อย่างเร็วมาก
ดนัยกฤตตำหนิด้วยใบหน้าแข็งกร้าว “คุณบ้าไปแล้วจริงๆ! ส่องกระจกดูสภาพตัวเองบ้าง คุณคู่ควรเป็นแม่ของดวงใจเหรอ!”
ธิชาค่อยๆ ลุกขึ้น
เธอถลึงตาเบิกกว้าง มองดนัยกฤตเดินก้าวกว้างไปทางประตูห้อง
ที่แท้วันนี้เขาก็ไม่ได้มาเพื่อเยี่ยม……
เขาแค่เอาเช็คมาให้ และตัดขาดเธอเป็นครั้งสุดท้าย
ธิชาไม่สามารถยอมรับความจริงได้ว่าเธอถูกหลอกใช้โดยสมบูรณ์
เขาไม่เต็มใจแม้แต่จะตอบรับคำขอที่ต่ำต้อยและถ่อมตนของตัวเอง
ผู้ชายคนนี้ แย่ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน
ธิชาไม่รู้ว่าเธอต้องการจะทำอะไร
เธอรู้แค่ว่าตัวเองวิ่งไปด้วยเท้าเปล่า
ระหว่างทาง เธอเหลือบเห็นมีดปอกผลไม้บนโต๊ะน้ำชา
เธอจับด้ามมีด แล้วเสียบเข้าร่างของชายหนุ่ม—