สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 324 ถุงเงิน
ตอนที่ 324 ถุงเงิน
นางหวงนึกในใจว่าคงไม่สามารถพบกับแม่ม่ายเยว่ได้ นางจึงเปลี่ยนเป้าหมายในทันที
“แต่ว่านะแม่หญิงหยุน น้องชายข้าได้ตายจากไปและทิ้งบุตรเอาไว้ โปรดให้ข้าได้เจอหลานเถิด”
แม่ม่ายเยว่ได้ยินเสียงที่ดังมาจากข้างนอก จึงเดินออกมา
นางหวงอึดขึ้นมาทันที นางไม่สามารถรังควานหยุนเถียนเถียนได้ แต่สําหรับแม่ม่ายนั้นก็ไม่แน่บอกตามตรง แม่ม่ายเยว่เก็บอารมณ์มาเป็นเวลานานแล้ว เหตุผมคือนางไม่ควรอวดดีเหมือนพี่สะใภ้
แต่ใครที่เรียนหลินฮั่นจินว่าเป็นผีร้าย เราจับตาดูแม่ม่ายเยวมาก่อน นางก็เป็นหญิงที่น่าหลงใหลแต่นางไม่กล้าที่จะยั่วยุหลินฮั่นจิน
สิ่งนี้ทําให้นางหวงอึดอัดใจ แม่ม่ายเยวนั้นอายุน้อยกว่านางหลายปี แม้ว่าชีวิตจะลําบาก แต่ร่างกายและจิตใจของนางนั้นสะอาดผุดผ่อง
นางหวงไม่เพียงแต่คอยระวังแม่ม่ายเยวแต่ยังต้องการเหยียบย่านางทุกวินาที ตั้งแต่ที่แม่สื่อคนแรกชอบใจแม่ม่ายเยว่ นางถูกต่อว่าอย่างหนักโดยหลินฮั่นจินและไม่มีผู้ใดกล้าที่จะยั่วยุนางอีก
นางหวงได้โอกาส “เยว่ เจ้าไม่มีหัวใจของคนเป็นแม่เลยหรือ? เด็กผู้นั้นคือบุตรชายผู้เดียวของน้องชายข้า เจ้าขายเขาไปเป็นทาสเยี่ยงนี้ ยังมีความเป็นคนอยู่หรือไม่?”
ขณะนี้ ผู้คนรอบ ๆ เริ่มบ่งชี้ว่าตอนอาศัยอยู่ที่บ้านนั้นไม่ได้ลําบากเท่ากับการเป็นทาสเยี่ยงนี้ แม่ม่ายที่ขายบุตรจะเป็นคนดีได้อย่างไร?
แม้ว่าสิ่งที่นางหวงกล่าวจะไร้สาระ นางไม่ได้ทุกข์ร้อนพร้อมกล่าวขอโทษทันทีที่ได้ยิน
“ท่านคิดว่าทุกคนล้วนเหมือนท่านงั้นหรือ นางหวง? แม่หญิงหยุนซื้อบุตรชายข้าไปเป็นทาสตอนไหน? มีทาสที่ใดสามารถไปเรียนหนังสือได้บ้าง?
“ท่านเคยเจอทาสของตระกูลใดที่ได้เรียนหนังสือบ้าง? อย่าคิดว่าข้าไม่รู้จุดประสงค์ของท่านเลย ข้าใช้ชีวิตอย่างไม่เป็นสุขเพราะท่านปล่อยให้สามีมารังควานแม่ม่ายเยี่ยงข้า”
“มันไม่ง่ายที่สามีท่านจะละทิ้งการกระทํานี้ ข้าไม่ได้หวังว่าท่านจะเกลียดหรืออยากกําจัดข้า ที่หลินหูขาหักในตอนนี้มันคือกรรมที่ท่านก่อ ดั่งวันที่ท่านสั่งให้หลินหูมาหักขาบุตรชายข้า ท่านน่าจะจําได้”
ในความโกลาหล ไม่แปลกที่แม่ม่ายเยว่จะมาติดตามแม่หญิงหยุนเกียนเถียนเมื่อนางเห็นโอกาส นางมีจิตใจงามเกินใคร ชาวบ้านทุกคนมักจะเห็นนางอ่านหนังสือในทุกเช้า และไปรับไปส่งเฉินซูไซ่ทุกวัน
เพื่อไม่ให้กระทบกับเฉินเฉิน แม่หม้ายเยว่จะออกไปส่งเสบียงด้วยตนเองทุกเที่ยงวัน เธอภูมิใจที่จะบอกกับผู้คนว่าบุตรชายของนางจะมีอนาคตที่ดี
หลังจากนั้น สายตาผู้คนกลับจ้องมองไปที่นางหวง พวกเขาต่างพากันพูดอย่างไร้สํานึก นางผู้นี้ว่าร้ายและรังแกผู้อื่น ทําลายชีวิตคนด้วยค่าพูดต่าง ๆ นา ๆ
ด้วยความละอายใจ นางหวงหลับหูหลับตาพร้อมตะโกนเสียงดัง “แม่ม่ายเยว่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าการนําบุตรหลานที่เป็นคนของตระกูลหลินออกมามันมีราคาที่เจ้าต้องจ่าย บุตรข้าล้มป่วยอยู่ที่เตียงในตอนนี้ แม้แต่น้องรองยังช่วยเหลือข้าเลย เจ้าควรคิดถึงเรื่องนี้บ้าง”
แม่ม่ายเยวยิ้มเยาะ “ฝันกลางวันจริง ๆ นะ ตอนที่ท่านสั่งให้คนมาทําร้ายลูกข้า เหตุใดท่านไม่คิดว่าเขาเป็นบุตรของตระกูลหลินด้วยเล่า? จนบัดนี้ หากข้าไร้จิตสํานึก ก็ปล่อยให้เขาเพิกเฉยต่อข้าซะ บุตรย่อมเชื่อฟังผู้เป็นแม่เป็นเรื่องธรรมดา”
นางหวงหมดหนทางที่จะโน้มน้าวหรือกดดันแม่ม่ายเยว่ นางกันฟันแก่นพร้อมกล่าวต่อ “แม่ม่ายเยว่ เจ้าเปลี่ยนไป!”
“เราเป็นญาติกัน เลือดย่อมขันกว่าน้ํา บุตรข้าคงจะได้แต่งงานกับคนอย่างแม่หญิงหยุน ถ้าหากไม่โดนขัดขวาง แต่ตระกูลเรากลับได้แต่งงานกับนางมารร้าย และทําให้บุตรชายข้าตายทั้งเป็น”
ทันทีที่หยุนเกียนเถียนได้ยินการพาดพิงถึง นางตะโกนออกมาในทันที “นางหวง ท่านควรจะเงียบเสีย ข้ารู้ดีว่าท่านเกลียดข้า ความริษยาของท่านมันเห็นได้ชัดเจน”
“ท่านรู้ดีว่าข้าแต่งงานแล้ว แต่ท่านก็ยังหาแม่สื่อมาขอและโน้มน้าวข้าอีก โชคดีที่ท่านเยว่มาเตือนข้าไว้ทัน”
“ไม่มีเหตุผลที่ข้าจะรับดูแลคนสองคนโดยเปล่าประโยชน์ ถ้าไม่ใช่เพราะนางช่วยข้าไว้ นางหวง ตอนนี้ท่านยังจะมากล่าวพาดพิงและทําลายชื่อเสียงข้าอีก ท่านคงไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ําเสีย โปรดช่วยข้า นําตัวนางไปให้เจ้าเมืองเถิด”
“แต่เห็นแก่การแต่งงาน ข้าคิดว่าจะไม่เอาความ แต่ตอนนี้ท่านก็ยังพาดพิงถึงอดีตและทําลายชื่อเสียงข้า เรื่องนี้จําเป็นต้องให้ท่านเจ้าเมืองจัดการเสียแล้ว”
คําพูดของหยุนเสียนเถียนทําให้นางหวาดกลัว ขณะที่ผู้คนจับตัวนางที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นและดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง
“โปรดยกโทษให้ข้าเถิดแม่หญิงหยุน ข้าจะไม่พูดอีกแล้ว แม่ม่ายเยว่ น้องสะใภ้ข้า เราก็อยู่ด้วยกันมานานนะ ให้อภัยข้าเถิด”
“ข้าถูกบังคับให้มาที่นี่ ข้าไม่มีทางเลือก หลินหูบาดเจ็บหนัก ข้าจําเป็นต้องหายืมเงินเพื่อนําไปรักษา ตอนนี้ข้าเป็นหนี้ ช่วยข้าสักครั้ง แล้วข้าจะไม่มาที่นี่อีก”
แม่ม่ายเยวถอดหายใจ หลินหูเป็นคนมีเหตุผลเมื่อเขายังเด็ก ถ้าเขาอยากจะช่วยหลาน มันไม่เป็นจำที่จะต้องใช้เงินเลยสักนิด
เมื่อตระหนักถึง แม่ม่ายเยาหยิบถุงเงินออกมาจากแขนเสื้อ มันเป็นเงินที่นางได้รับมาจากหยุนเถียนเถียน