สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 323 ขวางทาง
ตอนที่ 323 ขวางทาง
บ้านที่พังยับเยินยังไม่สาสมกับค่าสินสอดทองหมั่นนางหวงไม่สนต่อสิ่งใดพร้อมยืนตัวไปที่ปลายจอบที่กําลังจะขุด
เฉินเต่ออันชะงัก ถ้าเขายังมือไว้ไม่ทัน หัวของนางหวงได้ขาดเป็นแน่!
“อย่านะ! บ้านข้าพังย่อยยับ แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน?”
ด้วยความประหลาดใจ เฉินเต่ออันใจเย็นลงพร้อมวางจอบไว้ข้าง ๆ แล้วกล่าว“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ําตาสินะข้าพล่ามไปตั้งนานแต่เจ้าไม่เข้าใจเลยสักนิด!”
“หลินหูไม่อาจสอบเข้าวังหลวงได้อีก อย่างไรก็ตามชีวิตย่อมสําคัญกว่าชื่อเสียงไปสารภาพกับเจ้าหน้าที่เสียว่าแม่สามีทุบตีสะใภ้จนแท้งบุตร ย่าที่ฆ่าหลานตัวเองข้าอยากรู้นักว่าผลตัดสิน จะเป็นอย่างไร”
ความจริงแล้ว เฉินเต่ออันเพียงพูดจาล่อลวงเท่านั้น เขาไม่รู้ถึงตัวกฎหมายและไม่ได้ตั้งใจที่จะกล่าวออกมา
ยิ่งกว่านั้น น้องสาวเฉินเต่ออันไม่สามารถมีบุตรได้ เกรงว่านางจะไม่เหลือที่พักพิงใดนอกจากบ้านของตระกูลหลิน เขาจึงทําได้เพียงให้คนในตระกูลหลินหวาดกลัวเขาเท่านั้น
แม้ว่าหลินหูจะเป็นถึงนักวิชาการแต่ความรู้ด้านกฎหมายค่อนข้างน้อยนิด แต่บางทีเขาอาจจะทราบถึงกฎหมายเรื่องนี้ ที่นิ่งเฉยอาจเป็นเพราะเขาได้ยินเรื่องที่นางหวงฆ่าบุตรของเขาเอง
“ไม่นะ! เจ้าจะรายงานเรื่องนี้ต่อศาลไม่ได้ ตระกูลหลินจะไม่ทําผิดจารีตเด็ดขาด!”
เฉินเต่ออันไต่ตรองอย่างรอบคอบจนบรรลุถึงแผนการที่จะยุติเรื่องนี้ได้
“หากตระกูลหลินมีความสามารถพอ ก็จงไปรับน้องสาวข้ามา ข้าไม่ต้องการข้ออ้างใดทั้งนั้น!”
นางหวงร้องคร่ำครวญเป็นเวลานานแต่เฉินเต่ออันก็ปฏิเสธที่จะปล่อยตัวนางท้ายที่สุดนางต้องจ่ายอมและยอมรับในข้อเสนอนี้
ณ ช่วงบ่ายของวันนั้น นางหวงมาพร้อมกับเกวียนที่ปูด้วยผ้านวมหนาเพื่อนําตัวเฉินไฉอีกลับมาด้วยตัวเอง
เฉินไฉ่อไม่มีท่าที่ต่อต้านใด ๆ เพราะความจริงแล้ว นางปรารถนาที่จะกลับมาที่ตระกูลหลินขณะที่นางหวงในตอนนี้มีความผ่อนคลายขึ้นแต่แน่นอนว่านางไม่ได้เต็มใจที่จะทํา
เฉินไฉ่ยี่ยังคงมีบุตรอยู่ในครรภ์ แต่ทารกได้ตายไปแล้วด้วยน้ํามือแม่สามี เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ในใจเฉินไฉ่อีก็เต็มไปด้วยความเคียดแค้น
นางประสงค์จะกลับไปที่ตระกูลหลินเพื่อล้างแค้น และจะไม่ยอมเลิกราจนกว่าตระกูลนี้จะพังย่อยยับ
นางจึงไม่ขัดขึ้นแม้แต่น้อยเมื่อนางหวงไปรับนางกลับ ก่อนเดินทางออกมา เฉินเต่ออันกล่าวไว้ว่าเขาอาจจะอยู่ได้ไม่นานน้องสาวควรกลับมาเยี่ยมพี่ชายบ้าง
เฉินไฉ่อดูเฉยชา แต่ถึงอย่างไรตระกูลเฉินก็เป็นที่พักพิงสุดท้ายของนาง แม้ว่าการแก้แค้นจะสําเร็จแต่นางไม่ได้เตรียมตัวที่จะตายไปพร้อมกับตระกูลหลิน
ความเงียบของเฉินไฉ่อทําให้เฉินเต่ออันคิด ว่าในที่สุดน้องสาวของเขาก็มีจิตใจและความรู้คิดที่ดีได้สักที
ปัญหาใหญ่ที่สุดได้รับการแก้ไขแล้วเมื่อลูกสะใภ้ถูกพาตัวกลับมา นางหวงหวนคิดถึงครอบครัวอย่างเช่นพี่สะใภ้ที่แสนดีของเธอทําให้แผนการพังไม่เป็นท่าได้อย่างไร? พ่อเขยและลูกสะใภ้ก็แยกทางกันไปมีครอบครัวใหม่
ในขณะนี้ แม่ม่ายเยว่อาศัยอยู่ที่เมือง ส่วนหยุนเคอนั้นก็ยากที่จะหยั่งถึง เป็นที่แน่ชัดว่าไม่อาจเข้าไปรบกวนได้
นอกจากนั้น นางหวงก็ตระหนักถึงหนี้สินที่ต้องจ่าย นางฉุดคิดถึงวิธีได้เงินจากแม่ม่ายนั้นคือทางเดียวไม่ใช่หรือ?
ดังนั้นเองนางหวงจึงไปเฝ้าที่หน้าบ้านของหยุนตั้งแต่เช้ามืด หยุนเถียนเถียนที่ตั้งใจไปเยี่ยมหลินชวนฮวาต้องถูกขัดขวาง
หยนเถียนเถียนมองนางที่กาลังคุกเข่าร้องคร่ำครวญ “ไม่รู้เหตุใดหญิงผู้นี้ถึงมาร้องไห้เสียงดังอยู่หน้าบ้านแบบนี้?”
นางหวงมองเห็นใบหน้าที่อ่อนหวาน ในใจนางพลันรู้สึกริษยา
ถ้าแม่หญิงนางนี้แต่งงานกับบุตรชายของนาง เขาจะเป็นบุตรชายที่ทั้งรวยและสง่างามน่าเสียดายไม่อาจชนะใจนางได้ และต้องไปคบหาหญิงอื่น
นางหวงดูเหมือนจะลืมไปว่านางเคยต่อว่าหยุนเสียนเถียน
ทันทีที่หยุนเสียนเถียนก้าวออกมา นางหวงพุ่งตัวกอดขานางไว้แน่น!
“แม่หญิงโปรดช่วยข้าเถิด! แม่ม่ายเยว่ยังคงเป็นคนของตระกูลหลิน เหตุใดนางกับบุตรชายถึงมาอาศัยที่บ้านของแม่นางได้? โปรดให้นางมาพบข้าเถิด”
หยุนเถียนเถียนยิ้มเยาะแล้วกล่าว “ท่านป้านางหวงช่างไร้เหตุผล พวกท่านแยกทางกันแล้วมิใช่หรือ?ท่านเคยดูแลพวกเขาหรือไม่?”
นางหวงได้เตรียมการไว้แล้ว นางเสแสรั้งคร่ำครวญดังก้องอยู่ที่ตรอกเล็ก ๆ ในไม่ช้าผู้คนมากมายก็เริ่มเข้ามามุงดู
“เราแยกทางกันแล้วก็จริง แต่อย่างไรแม่ม่ายเยว่ก็เป็นถึงน้องสะใภ้ข้าเราจะขายนางให้ตระกูลเจ้าโดยไม่ได้รับความยินยอมจากตระกูลได้อย่างไร? แม้ตระกูลเรายากจนแต่เราไม่ขายใครเยี่ยงทาสหรอกนะ”
นางกล่าวหาหยุนเถียนเถียนว่านางซื้อขายทาสอย่างลับ ๆ และไร้ความยุติธรรม
“ใยท่านไม่เสแสร่งคร่ำครวญตั้งแต่วันที่แม่ม่ายเยว่อยู่ที่บ้านท่านเล่า? นางถูกขับไล่ออกจากบ้านอย่างไร้ค่าถ้าไม่มีหัวหน้าหมู่บ้าน นางคงไม่มีที่ใดให้พักพิงแล้วที่ท่านดั้นด้นมาหานางในตอนนี้เพื่อเหตุผลอันใดหรือ?”
ก่อนที่นางหวงจะฉวยโอกาส หยุนเถียนเถียนกล่าวต่อในทันที“ท่านน่าจะทราบดีว่านางออกมาจากหมู่บ้านนั้นมานานแล้ว?นางจะแต่งงานใหม่ก็เป็นสิทธิของนางพวกท่านเห็นด้วยหรือไม่?
ผู้คนรอบข้างต่างเห็นด้วยในสิ่งที่หยุนเวียนเถียนกล่าว ต้องเป็นตระกูลแบบไหนกันที่ไล่แม่ม่ายและบุตรออกจากบ้านมาเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือที่แม่ม่ายจะต้องเอาชีวิตรอดและหาที่พักพึง?
ชาวบ้านบางคนเริ่มมองไปที่นางหวงด้วยสายตาเหยียดหยาม