Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม - ตอนที่ 268: ท้องฟ้าที่กําลังค่ารามอ
ตอนที่ 268: ท้องฟ้าที่กําลังค่าราม
ลซิเฟอร์นั่งบนหลังคา มองดูท้องฟ้าใสที่ดูเหมือนไม่ มีเมฆก้อนเดียวอย่างใด
“อารมณ์ของฉันนําเมฆพวกนั้นมาให้ แต่นั่นไม่ควรจะเป็นแบบนั้น เขาไม่ได้อารมณ์เสีย เมื่อเขาเรียกเมฆออกมาเพื่อโจมตีพวกมอนสเตอร์ในดันเจี้ยน ความลับจะต้องเป็นอย่างอื่น” เขากล่าว ขณะที่เขาออกเดินทางถุงมือของเขาวางไว้ที่ด้านข้าง
เขายกมือขวาขึ้นสู่ท้องฟ้าเหมือนกับที่พ่อทําในวิดีโอ ขณะที่เขาคิดจะนําเมฆที่มืดสนิทมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้แต่ตอนที่เขาพยายาม เขาแค่ไม่รู้สึกเชื่อมต่อกับชั้นบรรยากาศ
“อย่าทําให้ฉันยุ่งแบบนี้” เขาพูดพร้อมกับส่ายหัว “ออกมา!” เขาพยายามต่อไป 10 นาที แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อาจมีอย่างอื่นเป็นตัวกระตุ้นสําหรับเขา เพราะเขาสามารถเรียกเมฆออกมาได้ แม้ว่าเขาไม่ได้เศร้า อาจเป็นเพราะตัววัดของฉันแตกต่างกัน” ทันใดนั้นเขาก็สงสัยและขมวดคิ้ว
“เมฆมาตอนที่ฉันโกรธหรือเศร้า นั่นอาจเป็นตัวกระตุ้นของฉัน ซึ่งต่างจากเขา ไม่สําคัญว่าฉัน จะทําอะไรสิ่งสําคัญที่สุดคือต้องเรียกเมฆออกมา” เขากล่าวต่อขณะลดมือลงเขาเริ่มสังเกต ฝ่ามือขวาของเขาสายฟ้าสีดํากะพริบรอบ ๆ นิ้วของเขาโดยไม่ทําร้ายเขาที่เป็นผู้นํา
“ฉันควบคุมมันได้ง่ายมาก” เขาพึมพําพร้อมส่ายหัว “ฉันต้องเสียใจ แต่นั่นก็ดูยากเหมือนกันหลังจากเวลาผ่านไปนาน ฉันได้เรียนรู้ที่จะควบคุมตัวเอง”
“ฉันเศร้าได้ แต่ไม่ถึงขนาดเมื่อก่อน ตอนที่ฉันเรียกเมฆโดยบังเอิญ ข้อดีนี้ก็มาพร้อมข้อเสียเหมือนกันใช่ไหม” เขานั่งบนหลังคาไม่ทําอะไรเลย เขารู้ว่าเขาต้องเข้าสู่กรอบความคิดแบบเก่าเพื่อเรียกเมฆ แต่เขารู้สึกกลัวเล็กน้อยที่จะเข้าไปในที่มืดนั้น
เขาจัดการเพื่อฝังส่วนสําคัญของความเจ็บปวดนั้น โดยมุ่งความสนใจไปที่เป้าหมายของเขา แต่ตอนนี้เขาต้องเจาะลึกลงไปในสิ่งนั้นด้วย ซึ่งเขาลังเลที่จะทํา
เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่หลับตา เตรียมที่จะหวนคิดถึงวัยเด็กอีกครั้ง เขาตัดสินใจที่จะผ่านทุกช่วงเวลาของชีวิตเพื่อค้นหาความทรงจําที่กระตุ้นซึ่งสามารถทํางานได้
เขาจ่าช่วงเวลาในวัยเด็กของเขาที่ทําให้เขายิ้มได้
เนื่องจากไม่มีใครอยู่บนหลังคา จึงไม่มีใครเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ไม่นานรอยยิ้มของเขาก็หายไปเมื่อเขาพบว่าตัวเองอยู่ในช่วงเวลาที่เขาได้ยินเกี่ยวกับการตายของพ่อแม่ของเขา
เวลาล่วงเลยไป เมื่อลูซิเฟอร์ฟื้นคืนชีวิตอีกครั้ง ขณะนั่งอยู่บนหลังคาเพียงลําพัง
ดวงตาของเขายังคงปิดอยู่ แต่สามารถเห็นน้ําตาไหลอาบแก้มได้ ในไม่ช้า เขากําหมัดของ เขาในขณะที่เขารู้สึกถึงความเกลียดชังที่ไม่สิ้นสุดต่อโลก เมื่อเขากลับมามีชีวิตอีกครั้งภายในสุสาน
เขามองไม่เห็นท้องฟ้า แต่ถ้าทําได้ เขาจะรู้ว่าเมฆสีดําทมิฬเริ่มรวมตัวกันเหนือเขา ในขณะที่เขาเริ่มมีอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
แคสเซียสกําลังยืนอยู่ในสวนฝึกการแกว่งดาบของเขา ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองในขณะ ที่เขารู้สึกแปลกๆ
ท้องฟ้าที่ปลอดโปร่งจวบจนบัดนี้เริ่มปกคลุมไปด้วยเมฆมืดครึ้ม และเมฆดําก็ดูเหมือนจะปกคลุมท้องฟ้าเหนืออาคารและแผ่ขยายออกไปจากที่นี่ เมื่อเวลาผ่านไป เมฆปกคลุมพื้นที่มากขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้าเมฆก็เริ่มคําราม
เมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้องลูซิเฟอร์ก็ลืมตาขึ้นซึ่งดูเหมือนว่าดวงตาของเขาจะเป็นสีแดงเล็กน้อยเขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อสังเกตเห็นเมฆสีดําที่ในที่สุดก็มาถึงที่นี่
เขาหลับตาอีกครั้ง ขณะที่เขาพยายามดูว่าเขาจะรู้สึกได้ถึงความเชื่อมโยงกับก้อนเมฆอีกครั้งหรือไม่ ในเวลาเดียวกัน เขาก็ยกมือขึ้นสู่ท้องฟ้า
“ฉันรู้สึกเชื่อมโยงบางอย่าง” เขาพึมพํา ในขณะที่เขารู้สึกบางอย่าง เขาพยายามสร้างสายฟ้าสีดําทมิฬในก้อนเมฆ
เขาไม่เคยลองทําอะไรแบบนี้มาก่อน เพราะเขาสร้างสายฟ้าจากมือเท่านั้น แต่นี่เป็นสนามใหม่โดยได้รับความช่วยเหลือจากเมฆเพื่อสร้างสายฟ้าที่อยู่ห่างออกไปหลายพันฟุตจากเขา
ไม่เพียงแค่แคสเซียสเท่านั้นแต่แม้แต่คนอื่นๆ ในเมืองก็เห็นเมฆที่มืดมิดซึ่งแปลกมาก
พวกเขารู้สึกเหมือนฝนจะตกเร็วๆนี้ คนส่วนใหญ่เริ่มเดินกลับบ้าน ตามที่คาดไว้ ไม่นานฝนก็เริ่มตก ในขณะที่เมฆยังคงคารามอย่างบ้าคลั่ง ไม่ได้รับผลกระทบจากฝนลูซิเฟอร์ไม่ยอมแพ้
“ฉันจะทํามันให้สําเร็จ! ฉันจะไม่ยอมแพ้หลังจากความพยายามทั้งหมดนี้! ไม่สําคัญหรอกว่ามันจะเป็นอะไร แค่สายฟ้าสายเดียวแทนที่จะเป็น 100 เส้น ฉันจะทําให้มันเกิดขึ้นให้ได้!” เขาคำรามขณะที่กําหมัดแน่นขึ้น
เขาต้องการครอบครองทักษะนี้และควบคุมมัน ในขณะที่เมฆอยู่ที่นี่ ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่ผุดขึ้นในใจเขาครามอีกครั้ง “ออกมา! ฉันเรียกแก! ลงโทษศัตรูของฉัน!”
ในเวลาเดียวกัน เขาเอามือลงเหมือนที่พ่อทํา
แคสเซียสยังอยู่ข้างนอก และกําลังเปียกฝน เขาไม่ได้หยุดฝึกดาบ แต่เขาหยุดกะทันหัน ในขณะที่เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงตะโกนของลูซิเฟอร์
เขาเหลือบมองไปทางหลังคาคฤหาสน์ เมื่อเห็นท้องฟ้าสว่างวาบ สายฟ้าสีดําสนิทจํานวนนับสิบลูกตกลงมาจากท้องฟ้าตกลงไปรอบๆ ที่ดินและในส่วนอื่น ๆ ของเมือง
สายฟ้าสีดําตัวหนึ่งตกลงมาในสวนที่แคสเซียสยืนอยู่โชคดีที่มันบังเอิญตกลงไปห่างจากเขา 5 เมตรแทนที่จะตกลงบนตัวเขา
สายฟ้าบางส่วนตกลงมาบนถนนด้านนอกที่ดิน ในขณะที่บางอันตกในบริเวณโดยรอบโชคดีที่ ไม่มีใครล้มทับคนจนเสียชีวิต
ไม่มีสลักใดตกลงบนหลังคาทั้งที่ลูซิเฟอร์นั่งอยู่ รอยยิ้มบนใบหน้าของลูซิเฟอร์ขณะที่เขาหาย ใจแรงเขาได้ทํามัน
แม้ว่าเขาจะเรียกลูกธนูสายฟ้าออกมาเป็นร้อยๆ คันเหมือนพ่อไม่ได้ แต่แน่นอนว่ามีมากกว่าหนึ่งคันศรที่เขาหวังไว้แต่แรก “ฉันทําได้” เขาพูดพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอกแต่สิ่งนี้ก็ส่งผ ลกระทบอย่างหนักต่อร่างกายของเขาในขณะที่เขารู้สึกเหมือนว่าเขาหมดแรงอย่างมาก
เขารู้สึกราวกับว่าเขาเพิ่งวิ่งมาราธอนหลายร้อยกิโลเมตรโดยไม่ได้พัก
แคสเซียสมองไปยังจุดที่สายฟ้าฟาดลง เขาสามารถเห็นหลุมอุกกาบาตล็กในสวน ซึ่งสามารถมองเห็นรอยไหม้เกรียมได้
“ลูกธนูนี้ดูไม่ธรรมดาเลย ดูเหมือนสายฟ้าของลูซิเฟอร์…และก่อนหน้านี้เขากรีดร้องมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”