กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 1535
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1535
พี่น้องสองคนนี้เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วและตอนนี้ทั้งคู่รีบกลับเข้าไปอีกครั้ง พวกเขาต้องการรู้ว่าโรคแปลกประหลาดที่พวกเขาเป็นอยู่นั้นคือะไรกันแน่ พวกเขาเชื่อใจหมอประจำตระกูลเท่านั้น และเพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงการแพร่กระจายข่าวลือโดยไม่จำเป็น พวกเขาจึงไม่ไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลอื่น
ถ้าผู้ติดตามของเขาได้ยินข่าวว่าสองพี่น้องตระกูลโกลดิ้งกลายเป็นคนไร้น้ำยา ข่าวนี้ก็จะสร้างความอัปยศอดสูให้กับครอบครัวของแต่ละคน!
ถ้าข่าวลือนี้แพร่สะพัดออกไป ใคร ๆ ต่างก็ต้องซุบซิบนินทาแล้วผู้คนก็จะเยาะเย้ยพวกเขาไปทั่วอีสต์คลิฟฟ์!
ทั้งสองคนกลับมาที่โรงพยาบาลโดยไม่สนใจพ่อของพวกเขาที่กำลังพักฟื้นอยู่ในห้องและรีบตรงไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการโรงพยาบาลทันที
ผู้อำนวยการกำลังเตรียมจะเลิกงานอยู่แล้ว แต่จู่ ๆ ก็เห็นนายน้อยของตระกูลโกลดิ้งสองคนรีบเดินเข้ามาหา เขาจึงถามขึ้นทันทีว่า “สวัสดีครับคุณริกลีย์ คุณวิลเฮล์ม วันนี้มีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับ?”
ริกลีย์โพล่งออกมาว่า “ผู้อำนวยการ! คุณช่วยเตรียมการตรวจร่างกายให้เราทั้งคู่อย่างเร่งด่วนได้ไหม? เราทั้งคู่ป่วยมาก!”
ผู้อำนวยการถามด้วยความประหลาดใจ “พวกคุณป่วยเหรอครับ? มีอาการผิดปกติอะไรครับ? ช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยได้ไหม? ผมจะได้จัดหาผู้เชี่ยวชาญทางด้านนั้น ๆ มาช่วยตรวจสอบพวกคุณทันที!”
ริกลีย์มองไปรอบ ๆ ห้อง เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้องทำงาน แล้วยังตรวจสอบให้แน่ใจว่าประตูหน้าต่างปิดสนิทก่อนที่จะพูด เขากัดฟันและพยายามโยนความอายทิ้งไปก่อนจะพูดว่า “ดูเหมือนว่าผมจะไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว!”
“ที่ไหน? อะไร? รู้สึกอะไรตรงไหนครับ?”
ริกลีย์ชี้ไปที่เป้ากางเกง “ตรงนี้ไง… จะเป็นที่ไหนได้อีกล่ะ? รู้อยู่แล้วยังมาถามอีกเหรอ?!”
ผู้อำนวยการโบกมือด้วยความกลัวแล้วตอบว่า “เปล่าครับ เปล่า! คุณริกลีย์ มันเกิดขึ้นได้ยังไงครับ? คุณรู้สึกเครียดหรือวิตกกังวลในการการทำงานหรือเปล่าครับ?”
“เครียดและวิตกกังวลอะไรกัน?!” ริกลีย์ตระโกน “ผมไม่รู้สึกอะไรเลย! ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย! คุณได้ยินไหม?! ผมรู้สึกเหมือนมันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายผมแล้ว! คุณเข้าใจไหม?!”
“เป็นไปไม่ได้!” ผู้อำนวยการพูดด้วยความตกใจ “ผมไม่เคยเจอปัญหาแบบนี้มาก่อน ถ้าพูดตามทฤษฎีแล้วก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ถ้าส่วนนั้นของคุณได้รับบาดเจ็บ คุณก็น่าจะต้องรู้สึกถึงความยากลำบากในการพยายามทำให้แข็งตัว แต่ไม่ควรจะไม่รู้สึกอะไรเลยนะครับ!”
ริกลีย์ตบหน้าผู้อำนวยการแล้วดุด่าด้วยความโกรธ “ผมไม่ต้องการให้คุณพูดซ้ำเหมือนที่ผมเพิ่งบอกกับคุณไป! รีบจัดการตรวจให้ผมเดี๋ยวนี้ ถ้ารักษาให้ผมล่าช้าและไม่สามารถรักษาผมได้ ผมจะฆ่าคุณ!”
เมื่อวิลเฮล์มเห็นลูกพี่ลูกน้องของเขาทำร้ายร่างกายผู้อำนวยการ เขาก็รีบเข้าผสมโรงด้วยการเตะผู้อำนวยการและกัดฟันแน่น “เร็วเข้า! ถ้าคุณไม่รีบดำเนินการ ผมจะไล่คุณออกในคืนนี้เลย…คอยดู!”
ผู้อำนวยการถูกทำร้ายอย่างหนักแต่เขาไม่กล้าพูดอะไรออกมา เขาจึงตอบด้วยความเคารพว่า “รอสักครู่นะครับ ผมจะรีบตามผู้เชี่ยวชาญด้านบุรุษเวชวิทยามาตรวจร่างกายคุณทั้งคู่ครับ”
ผู้เชี่ยวชาญด้านบุรุษเวชวิทยารีบเข้ามาพบในห้องทำงาน หลังจากรู้อะไรเป็นอะไรแล้ว เขาก็รีบพาคนทั้งสองไปยังห้องตรวจเพื่อทำการตรวจร่างกายอย่างละเอียด
พนักงานบางคนเลิกกะแล้วและกำลังขับรถกลับบ้าน บางคนก็ลางานในวันนี้ แต่เนื่องจากนี่เป็นปัญหาสำคัญ พวกเขาจึงถูกเรียกตัวกลับมาที่โรงพยาบาลทั้งหมด
ทีมผู้เชี่ยวชาญเจ็ดแปดคนต่างงงงวยกับอาการที่ลูกพี่ลูกน้องสองคนกำลังเผชิญอยู่ พวกเขาใช้วิธีการต่าง ๆ ในการวินิจฉัยโรค แต่ไม่พบความผิดปกติใด ๆ แต่ในทางกลับกัน ลูกพี่ลูกน้องสองคนนั้นก็ยืนกรานว่าพวกเขาไม่มีความรู้สึกอะไรเลย
เหตุการณ์นี้ทำให้เอเดรียนและโรแกนตกใจมาก พวกเขากำลังนอนพักอยู่ในห้องดูแลผู้ป่วยหนัก พวกเขาได้ยินว่าลูกชายของพวกเขามีปัญหาด้านสุขภาพ จึงรีบเร่งเข้ามาพบ
หลังจากสอบถามถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแล้ว ทั้งเอเดรียนและโรแกนต่างตกใจมากเมื่อรู้ปัญหาของลูก ๆ