สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว / พิศวาสรัก...สามีเก่า - บทที่ 702 ไม่ทันแล้ว
“ฉือเซิน”
ในตอนนี้เอง เสียงของโจวจู้นเหนียนก็ดังมาจากข้างหลัง
จอนยิ้ม “ผมมีธุระขอตัวก่อนนะครับ ไม่รบกวนพวกคุณดีกว่า”
พูดจบ เขาก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่จอนออกไป ผู้ช่วยของโจวจู้นเหนียนก็เข็นรถเข็นเข้ามาปรากฏตัวอยู่ข้างพวกเขา “เมื่อกี้คือใครกัน?”
“ไม่รู้จัก”
โจวจู้นเหนียนหันหน้ากลับมา “เมื่อกี้เกิดเรื่องผิดพลาดในงานประมูล ฉันจัดการไม่ดีเอง”
พูดจบ เขาก็หันหลังไปหยิบกล่องแหวนจากมือผู้ช่วย “แหวนวงนี้ พวกนายเอาไปเถอะ”
โจวฉือเซินรับมา “ผมจะโอนเงินทั้งหมดเข้าบัญชีโจวซื่อกรุ๊ป”
โจวจู้นเหนียนหัวเราะ “ฉือเซิน ทำไมนายต้องคิดเล็กคิดน้อยกับฉัน?”
“ผมทำตามความถูกต้อง”
“แต่ระหว่างเรา ไม่ควรคิดเล็กคิดน้อยเพราะเรื่องพวกนี้” เขาหยุดชะงักไปพักหนึ่ง โจวจู้นเหนียนพูด “นายได้ยินข่าวลือพวกนั้น? ล้วนแต่เป็นข่าวลือที่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่ต้องไปสนใจ”
โจวฉือเซินพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “พี่คิดว่ามันเป็นข่าวปลอมเหรอ?”
“แน่นอนสิ”
“แต่ฉันคิดว่า มันไม่ใช่ข่าวลือ ทุกอย่างดูมีเงื่อนงำ”
โจวจู้นเหนียนเงียบไปพักหนึ่ง แต่ก็ไม่พูดอะไร
เจียงหยุนจู๋เห็นแบบนี้ เขาก็กอบกู้สถานการณ์ “ผมก็ได้ยินข่าวลือพวกนี้ครับ แต่ว่ามันเหลวไหลเกินไป ผมรับประกันได้ว่า ตระกูลเจียงไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน ต้องมีคนจงใจทำให้ประธานโจวและคุณชายใหญ่ขัดแย้งกันแน่นอนครับ”
ทันทีที่เจียงหยุนจู๋พูดจบ เจียงซ่างหานก็พูดว่า “คุณออกมาจากตระกูลเจียงตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว คุณจะรับประกันได้ยังไง?”
เจียงชูหนิงเห็นว่าเขาโจมตีคุณลุงอีกแล้ว กำลังจะอ้าปากบอกให้เขามาลงที่เธอแทน แต่กลับถูกหร่วนซิงหว่านจับเอาไว้แล้วส่ายหน้าให้เธอเบาๆ
เจียงซ่างหานพูดแบบนั้นออกมา บรรยากาศในห้องโถงก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด
รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงหยุนจู๋ก็แข็งทื่อ
ผ่านไปพักหนึ่ง โจวจู้นเหนียนก็ถอนหายใจเบาๆ “ฉือเซิน เราบอกว่าความแค้นทั้งหมดมันหายไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ?”
โจวฉือเซินพูด “ผมเคยบอกแบบนั้น”
เขาหยุดชะงักแล้วมองไปที่โจวจู้นเหนียน “แต่บางคนอยากจะเล่นละครเรื่องนี้ให้จบ”
โจวฉือเซินหันกลับมามองโจวจู้นเหนียนอีกครั้ง เขาเม้มริมฝีปากที่บอบบาง ผ่านไปสองสามวินาทีแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ”
เขารับแหวนมาใส่ในกระเป๋าเสื้อ จากนั้นก็จับมือหร่วนซิงหว่านเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง
“อา…”
เจียงชูหนิงพึ่งจะอ้าปากพูด ก็ถูกจับแขนลากออกไปข้างนอก
หลังจากที่พวกเขาหายไปจากหน้าประตูห้องโถงแล้ว โจวจู้นเหนียนก็พูดว่า “ใครเป็นคนปล่อยข่าวลือ”
เจียงหยุนจู๋หรี่ตาและพูดช้าๆ “ไม่ใช่เราแน่นอนครับ”
ข้างหลัง ผู้ช่วยของโจวจู้นเหนียนพูด “สองสามวันก่อน หลินหนานแอบเปิดเผยข่าวนี้ให้ผมรู้ ถ้าเดาไม่ผิด โจวฉือเซินน่าจะเป็นคนให้เขาทำแบบนี้ครับ”
“หลินหนานล่ะ?”
“เขากำลังจัดการฉินหยู่ฮุยอยู่ครับ”
โจวจู้นเหนียนหันรถเข็นกลับมาแล้วหัวเราะ “ดูเหมือนว่าฉันไม่จำเป็นต้องไปจัดการแล้ว”
……
หลังจากออกมาจากโรงแรม เจียงชูหนิงพยายามเบียดเข้าไปข้างๆหร่วนซิงหว่าน กอดแขนแล้วอ้อนเธอ “พี่ซิงหว่านคะ ฉันกลับไปกับพี่ได้ไหม?”
หร่วนซิงหว่านมองไปที่โจวฉือเซิน เขาพูดแค่ว่า “ไม่ได้”
เจียงชูหนิงหันกลับไปมอง ชี้ไปที่แผ่นหลังของเจียงซ่างหานที่ดูไม่สนใจเธอ “แต่เขาไปแล้ว!”
“งั้นคุณก็ไปหาคุณอารองของคุณสิ”
พูดจบ โจวฉือเซินก็จับมือหร่วนซิงหว่านขึ้นรถทันที
เจียงชูหนิงยืนเบะปากอยู่ที่เดิม
คนอะไร คนหนึ่งลากเธอลงมาข้างล่าง จากนั้นก็ไม่สนใจเธอ อีกคนหนึ่งก็น่าเกลียดตลอด ยังปิดประตูรถใส่เธอ
เจียงชูหนิงยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ เธอน้ำตาคลอเบ้าแล้ว
เพราะแบบนี้ เธอจึงไม่ได้สังเกตเห็นว่า รถที่อยู่ข้างหน้ายังไม่ได้ขับออกไป
และเมื่อเธอกำลังจะร้องไห้ ก็ได้ยินเสียงหร่วนซิงหว่านดังขึ้นมา “เอาล่ะ ขึ้นรถเร็ว หนิงหนิงเธอนั่งข้างหน้า”
เจียงชูหนิงเงยหน้าขึ้นทันที ขนตายังมีน้ำตา ดวงตาที่กลมโตเต็มไปด้วยความสงสัยและความหวัง
หลังจากเห็นสายตาที่ของหร่วนซิงหว่าน เธอก็รีบเปิดประตูฝั่งข้างคนขับแล้วขึ้นไปนั่งบนรถ
เมื่อเจียงชูหนิงขึ้นมานั่งบนรถ หร่วนซิงหว่านเห็นน้ำตาในดวงตาของเธอ เธอก็เบิกตากว้างใส่โจวฉือเซิน
โจวฉือเซินพูดกับเจียงชูหนิง “แค่นี้ก็ร้อง?”
เจียงชูหนิงหยิบกระดาษทิชชูออกมาแล้วโต้ตอบ “ไม่ได้ร้องซะหน่อย!”
“คุณไม่มีสิทธิ์ร้องไห้จริงๆ เพราะคนที่ควรร้องไห้ไม่ได้อยู่ที่นี่”
โจวฉือเซินพูดจาไม่น่าฟังอยู่แล้ว เจียงชูหนิงฟังไม่ออกว่าเขาหมายถึงอะไร
แต่หร่วนซิงหว่านฟังออก มือที่เธอวางอยู่บนตักของเธอค่อยๆกำหมัด เธอหายใจไม่ออก
และเมื่อเธอกำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง มือที่กำหมัดแน่นกลับถูกคนคลี่ออก มีของเย็นๆสวมเข้ามาที่นิ้วนางของเธอ
หร่วนซิงหว่านก้มหน้าลง ก็เห็นแหวนเพชรสีชมพู
โจวฉือเซินจับมือเธอด้วยสีหน้าที่พอใจ “เหมาะกับคุณมาก”
ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็ได้สติกลับมา “แต่คุณซื้อมาตั้ง…”
“ไม่เป็นไร มีคนจ่ายให้”
หร่วนซิงหว่าน “?”
โจวฉือเซินพูด “Williamบอกว่าไม่ว่าจะแพงแค่ไหนก็ต้องประมูลมา เขาเป็นคนจ่าย”
หร่วนซิงหว่าน “…”
บอกว่าเขาเป็นไอ้สารเลว ไม่ได้เป็นการด่าเขาจริงๆ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็มาจอดข้างล่างคอนโด
หร่วนซิงหว่านจับมือเจียงชูหนิงแล้วพูดกับโจวฉือเซิน “คุณขึ้นไปก่อน ฉันจะพาหนิงหนิงไปไปซื้อของ”
โจวฉือเซินรู้ว่าเธอจะพูดอะไรกับเจียงชูหนิง เขาอืมแล้วก็เดินออกไป
เจียงชูหนิงเดินตามหร่วนซิงหว่านไปที่ร้านสะดวกซื้อ เธอกระโดดโลดเต้นไม่หยุด “พี่ซิงหว่าน เราจะซื้ออะไรคะ?”
หร่วนซิงหว่านหยุดเดิน “หนิงหนิง ฉันมีอะไรจะบอกเธอ”
เจียงชูหนิงก็หยุดเดิน “อะไรเหรอคะ…”
มองดูใบหน้าที่เคร่งขรึมของหร่วนซิงหว่าน จู่ๆเธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เธอพูด “เรื่องของ… พี่ชานชานเหรอคะ?”
หร่วนซิงหว่านพยักหน้า “ใช่”
เจียงชูหนิงรีบกอดแขนหร่วนซิงหว่าน “พี่ซานซานเป็นอะไรเหรอคะ?”
“เธอไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่” หร่วนซิงหว่านพูด “หนิงหนิง ซานชาน… เธอแท้งแล้ว”
เจียงชูหนิงเบิกตากว้าง เธอทวนคำนั้น “แท้ง…หมายถึงลูกในท้องไม่มีแล้วเหรอคะ?”
หร่วนซิงหว่านถอนหายใจเบาๆ “ใช่”
เจียงชูหนิงร้องไห้ออกมาทันที เธอรีบพูด “ทำไม…ทำไมถึงเป็นแบบนี้… หนูบอกให้อารองพาพี่ซานซานไปโรงพยาบาล ทำไมถึงเป็นแบบนี้… ”
พูดจบ เธอแทบจะพูดไม่ออก เธอสะอึกสะอื้น
หร่วนซิงหว่านเช็ดน้ำตาให้เธอ “หนิงหนิง ตอนนั้นอาการของซานซานแย่มาก ไปถึงโรงพยาบาล มันก็ไม่ทันแล้ว”
เจียงชูหนิงสะอึกสะอื้น “มันเป็นความผิดของหนู พี่ซิงหว่าน ตอนนี้เราจะทำยังไงคะ…”
หร่วนซิงหว่านกอดเธอและตบหลังเธอเบาๆ เธอไม่รู้จะพูดอะไร