พลิกชะตา หมอเทวดาอันดับหนึ่ง - บทที่ 459 คิดได้
ยอมรับว่าตัวเองสู้คนอื่นไม่ได้ มันน่ากลัวเพียงนั้นเชียวหรือ
เฉินซู่ เจ้ากลัวสิ่งใดอยู่
แม่นางเฉินสิบแปดหลับตาลง ปิดหน้าคุกเข่าลงไป
“หลานโง่เขลาเบาปัญญา ขอท่านปู่สั่งสอนด้วย” นางเอ่ยทั้งน้ำตา
ภายในห้องนั่งกันพร้อมเพรียง สาวใช้ถือผ้าขนหนูเช็ดหน้าเช็ดตาให้แม่นางเฉินสิบแปดอย่าเบามือ แล้วส่งชาร้อนให้
เฉินตันเหนียงชะโงกหน้ามาจากหน้าประตู แต่ก็ถูกแม่นมลากออกไปอย่างรวดเร็ว
“เหตุใดนางจึงปฏิเสธคำเชิญของกุ้ยเฟย เป็นเพราะตัวอักษรสิงซูที่โด่งดังนั่น ทว่าตัวอักษรสิงซูเขียนขึ้นมาได้อย่างไรกันเล่า” นายท่านเฉินเอ่ยถาม
แม่นางเฉินสิบแปดวางถ้วยชาลงก้มหน้าตั้งใจฟัง
“พี่บุญธรรมตายเพราะราชกิจของบ้านเมือง ซ้ำคุณูปการยังโดนคนอื่นมาแย่งไป นางที่เป็นเด็กสาวคนหนึ่ง ไม่สนว่าจะล่วงเกินฮ่องเต้หรือไม่ ปลุกระดมปวงชนให้ลุกฮือเพียงนี้จึงโชคดีได้สมปรารถนา เจ้าคิดดูว่าช่วงระยะเวลานี้มีสิ่งไม่คาดฝันมากมายเพียงใด สิ่งไม่คาดฝันต่างๆ นานา เรื่องที่นางทำได้ทั้งหมดล้วนเสียแรงเปล่าไปเสียแล้ว ไม่เพียงแต่สูญเปล่าเท่านั้น ยังย้อนกลับมาแว้งกัดนางเองอีก ต่อให้ยามนี้ดูแล้วจะเป็นฟ้าหลังฝนที่แจ่มใส แต่ความจริงแล้วกลับซ่อนไว้ด้วยความอันตรายมากมายนัก” นายท่านเฉินเอ่ย “สิบแปด ตั้งแต่เล็กเจ้าก็ถูกบิดาปกป้องคุ้มครองจนเติบใหญ่ ตระกูลเฉินของเราก็เรียกได้ว่าเป็นตระกูลใหญ่ที่มีชื่อเสียง สำหรับเจ้าแล้ว เข็มตำมืออาจเป็นเรื่องใหญ่คับฟ้า สภาพจิตใจเช่นนี้จะสามารถเอาไปเปรียบเทียบกับแม่นางเฉิงผู้นั้นได้อย่างไร”
แม่นางเฉินสิบแปดก้มหน้าลง
“เจ้าเคยเห็นนางหัวเราะหรือไม่”
“เหตุใดนางจึงไม่ชอบพูดชอบจากันล่ะ”
“เรื่องราวบนโลกนี้สำหรับนางแล้วช่างโหดร้ายนัก นางหัวเราะไม่ออก และไม่มีอันใดจะพูด”
“สิบแปด เจ้ารู้ว่าผู้คนต่างชื่นชมว่าป้ายสุสานนี้เขียนได้สวยงาม เป็นอันดับสองของแผ่นดิน เจ้ารู้ว่าพวกเขาต่างบอกว่าสวย แต่รู้หรือไม่ว่าเหตุใดจึงบอกว่าสวย”
“นั่นคือความเจ็บปวดทุกข์ระทมที่ไร้ทางจะเอื้อนเอ่ยออกมา แต่ละตัวอักษรเขียนด้วยหัวใจ จึงจะสามารถเขียนได้”
“นางจะเอาอักษรเหล่านี้มาเป็นอักษรไว้ดูเล่นได้อย่างไร อีกทั้งจะยินดีภาคภูมิใจที่โด่งดังด้วยเรื่องนี้ได้อย่างไรกัน”
“นางยอมเขียนอักษรเหล่านั้นไม่ได้เสียดีกว่าสามารถเขียนพวกมันออกมา”
“สิบแปด สิ่งเหล่านี้มีอันใดให้น่าอิจฉากัน”
“สิบแปด ข้าเคยบอกแล้วว่าต้องมีจิตใจที่มีเมตตาอยู่เสมอ ดูนางโด่งดังในสายตาของผู้คนเพียงนั้นสิ ชื่อเสียงเหล่านั้น มีที่มาอย่างไร”
“สิบแปด นางไม่สนใจ ใครอยากได้ก็เอาไป นางไม่สนใจหรอก!แต่คนอื่นสนใจ เจ้าจะให้นางทำอย่างไร นางจะทำอย่างไรได้ นอกจากตัวเองแล้ว นางจะทำอะไรให้ใครได้”
“หากเป็นอย่างที่เจ้าพูด กระทั่งป้ายหลุมศพนางยังไม่อาจเขียนได้ กระทั่งร้องไห้ให้แก่เหล่าพี่ๆ ก็จะทำไม่ได้เลยหรือ หรือนางต้องหลบซ่อนไว้จึงจะพอใจเจ้า นางเขียนอักษร ร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าผู้คน คนทั้งแผ่นดินชื่นชมนางด้วยเหตุนี้ ก็จะหาว่านางใช้วิธีการที่มิชอบเพื่อให้ได้มาซึ่งชื่อเสียงเกียรติยศแล้วหรือ”
“ส่วนเรื่องตั้งโต๊ะเขียนอักษรหน้าเรือนนั้น นางก็แค่อยากทำเท่านั้น คนอยากจะดู นางก็กำลังเขียนอยู่พอดี เหตุใดจะไม่ยินยอมเล่า นางไม่รู้สึกละอายใจในการพิจารณาตนเอง ทำตามใจชอบและมีอิสระ หรือยังต้องไปสนใจว่าคนอื่นจะคิดอย่างไรด้วยหรือ ต้องคิดว่าจะทำให้ใครมีความสุขและจะทำให้ใครไม่มีความสุขหรือไร นางต้องสนใจคนอื่น กระทั่งตัวของตัวเองก็เป็นไม่ได้แล้วหรือ”
“สิบแปด เจ้ารังแกคนมากเกินไปแล้ว!”
“สิบแปด สวรรค์ไร้เมตตามากพอแล้ว อย่าได้กลั่นแกล้งคนกันเองอีกเลย เมตตาสักหน่อยเถิด”
แม่นางเฉินสิบแปดโน้มกายร้องไห้กับพื้นยกใหญ่อีกครั้ง
“ท่านปู่ ข้าผิดไปแล้ว” นางร้องไห้เอ่ยขึ้นพลางลุกขึ้นมา “ข้าจะไปขอโทษนาง”
“เจ้าไม่ต้องไปแล้ว” นายท่านเฉินเรียกเอาไว้ “ผิดก็คือผิด ขอโทษมิได้หรอก”
แม่นางเฉินสิบแปดยืนนิ่งปิดหน้าไว้
“ข้าจะไปกับตันเหนียงแล้วกัน” นายท่านเฉินเอ่ยขึ้น ลุกขึ้นเดินออกไปพลางเอ่ยเรียกเฉินตันเหนียง
แม่นางเฉินสิบแปดยืนอยู่ข้างประตู มองนายท่านเฉินและเฉินตันเหนียงที่วิ่งมาหาจากอีกฝั่งอย่างอดรนทนไม่ไหวนานแล้ว
“…จะไปเรือนแม่นางเฉิงหรือเจ้าคะ ดียิ่งนัก…โทษพี่สาวเลย ข้ากำลังจะเข้าครัวเรียนกับแม่นางแล้วแท้ๆ…”
เสียงอ้อแอ้ของเด็กน้อยดังขึ้น
เป็นเด็กนี่ดีเสียจริง เงยหน้าชื่นชมนาง นับถือนางได้ด้วยจิตใจบริสุทธิ์
ท่านปู่เป็นผู้ใหญ่ ยอมรับว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่น ไม่น่าหวาดกลัว
สิ่งที่น่ากลัวก็คือ ยอมรับคนที่เดิมทีน่าจะด้อยกว่าตนคนหนึ่งว่าเขาสูงกว่าตน
วันที่สิบแปดเดือนสิบ สำนักโหรหลวงเลือกให้เป็นวันมงคล ผิงอ๋อง ชิ่งอ๋องออกจากวังเข้าพำนักยังจวนอ๋อง
วันต่อมา แม่นางเฉินสิบแปดเตรียมรถม้าออกจากบ้าน
“สิบแปด เจ้ากำลังจะไปจวนผิงอ๋องรึ” ฮูหยินเฉินเอ่ยถามด้วยความไม่ค่อยแน่ใจ
“ท่านแม่ ข้าจะไปสอนผิงอ๋องเขียนอักษรเจ้าค่ะ” แม่นางเฉินสิบแปดยิ้มบางเอ่ยตอบ
ฮูหยินเฉินกับเหล่าลูกสาวด้านหลังสีหน้าต่างแปลกประหลาด
“สิบแปด กุ้ยเฟยเอ่ยถ้อยคำเช่นนั้นออกมา เจ้า…” พี่สาวนางหนึ่งเอ่ยถามขึ้นอย่างอดไม่อยู่
ตอนนั้นกุ้ยเฟยจะไปเชิญแม่นางเฉิงมาสอนอักษร มีคนเอ่ยบอกอ้อมๆ ว่าแม่นางเฉินสิบแปดก็เขียนได้ไม่เลวเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนที่ฝ่าบาททรงอนุญาตให้เชิญมาสอนคัดอักษรแก่องค์ชายใหญ่ด้วย กุ้ยเฟยหัวเราะหยันขึ้นจมูก
“ก็แค่เขียนอักษรได้เท่านั้น แผ่นดินนี้มีคนเขียนอักษรได้มากมายถมเถไป แต่เราต้องการยอดฝีมือ” นางเอ่ย
คำพูดนี้ย่อมห้ามให้คนแพร่งพรายออกมากันยาก นี่ก็เป็นสาเหตุว่าเหตุใดวันนั้นที่หน้าเรือนเฉิงเจียวเหนียง แม่นางน้อยสองคนนั้นจึงใช้คำว่าเขียนอักษรไม่ได้มาเหน็บแนม
“ฝ่าบาททรงอนุญาตให้ข้าถวายการสอนองค์ชาย แต่มิได้รับสั่งว่าข้าไม่ต้องไปนี่เจ้าคะ” แม่นางเฉินสิบแปดอมยิ้มเอ่ย “คนอื่นจะว่าอย่างไร ไม่เกี่ยวกับสิ่งที่ข้าจะต้องทำเสียหน่อย”
เหล่าพี่น้องต่างพยักหน้า
ฮูหยินเฉินก็ถอนใจด้วยความปลาบปลื้มด้วยเช่นกัน
“แต่ว่าผิงอ๋องเพิ่งจะเข้าจวนมาเมื่อวาน อีกสองสามวันค่อยไปดีหรือไม่” นางเอ่ยถามอีก
แม่นางเฉินสิบแปดส่ายหน้า
“ฝ่าบาททรงเป็นคนที่มานะพยายามมากคนหนึ่ง” นางเอ่ย “อย่าว่าแต่วันนี้เลย ขนาดเมื่อวานก็คงจะไม่ยอมให้เสียเวลาในการร่ำเรียนไปแน่”
แม้ว่าจะไร้ซึ่งพรสวรรค์ แต่พวกเขามีความมานะและยืนหยัดไม่ย่อท้อ สวรรค์ก็ไม่อาจกลั่นแกล้งได้
รถม้าเคลื่อนผ่านถนน พอมาถึงสะพานอวี้ไต้แม่นางเฉินสิบแปดก็เลิกม่านขึ้น มองผู้คนหน้าประตูบ้านที่ยังคงเนืองแน่น
หญิงผู้นั้นนั่งหลังตรง จับพู่กันลงเขียนบนกระดาษที่แขวนอยู่บนแท่น เพราะอยู่ไกลจึงมองไม่ชัดว่ากำลังเขียนอันใดอยู่
ในเมื่อสู้ไม่ได้ เช่นนั้นก็ไปทำเรื่องของตัวเองเถิด
แม่นางเฉินสิบแปดปล่อยม่านลง
รถม้าของนางเคลื่อนผ่านไป ทางด้านเฉิงเจียวเหนียงที่เขียนอักษรกันก็แยกย้ายกันไปหมดแล้ว เพราะคนแยกย้ายกันไปจึงทำให้ถนนหนทางติดขัด รถม้าคันหนึ่งจึงติดแหงกอยู่บนถนน
ผู้ติดตามที่อยู่ข้างรถม้ารีบเคลื่อนรถไปข้างหน้า แต่ถูกคนในรถห้ามไว้
“รออีกเดี๋ยวก็ผ่านไปได้แล้ว”
ม่านรถม้าเลิกขึ้น เผยให้เห็นชายคนหนึ่งในชุดธรรมดา นั่นก็คือเกาหลิงปอ
“จะรีบร้อนไปไย”
ผู้ติดตามขานรับแล้วถอยออกมา เกาหลิงปอมองไปทางด้านนั้น เห็นหน้าสะพานอวี้ไต้คึกคัก ริมแม่น้ำใต้สะพานก็มีคนมากมายกำลังล้างพู่กันกันอยู่
“ไอ้หยา ข้ากำลังซักผ้าอยู่นะเจ้าคะ” บรรดาหญิงสาวบ่นขึ้น
“ขอโทษขอรับ” เหล่าปัญญาชนยิ้มเอ่ย “เสื้อผ้าอาภรณ์รออีกเดี๋ยวค่อยซักได้ แต่พู่กันรอไม่ได้นะขอรับ”
เรียกเสียงพูดคุยหัวเราะโหวกเหวกไปทั้งบริเวณ เต็มไปด้วยกลิ่นอายความสนุกคึกคักของตลาด
“คนเหล่านี้มาอ่านหนังสือที่นี่กันรึ” เกาหลิงปอเอ่ยถามด้วยความสนอกสนใจ
“ขอรับ ใต้เท้า เพราะหลังจากอ่านหนังสือเขียนอักษรเสร็จแล้วต่างมาล้างพู่กันกันที่นี่ ทุกครั้งผู้คนมากมายจนแม่น้ำย้อมไปด้วยหมึกได้เลยเชียว” ผู้ติดตามรีบตอบอย่างนอบน้อม “ยังมีคนวาดภาพล้างพู่กันด้วยนะขอรับ หลายคนเอาเป็นเยี่ยงอย่าง บอกว่าเป็นการให้กำลังใจผู้คนให้รู้จักถนอมช่วงเวลาดีๆ ของชีวิต วันนี้จึงได้มีภาพวาดล้างพู่กันออกมา”
เกาหลิงปอหลุดยิ้ม
“ปัญญาชนเหล่านี้ทำเป็นแต่เอาเยี่ยงอย่างตัวเองอยู่แล้ว” เขาเอ่ย สายตาตกอยู่บนประตูเรือนหลังนั้น
“แต่แม่นางเฉิงผู้นี้ถูกเหล่าปัญญาชนพวกนี้เอาเยี่ยงอย่างคงมีชื่อเสียงโด่งดังแล้ว ไม่มีใครเอ่ยถึงชื่อเสียงที่ปลุกปั่นเหล่าปวงชนให้สับสนอลหม่านอีกแล้ว หากเอ่ยถึงขึ้นมากลับโดนด่าว่ากลายเป็นคนโง่เสียเอง” ผู้ติดตามเอ่ยเสียงเบา “ยามนี้ก็ต่างเรียกกันว่าแม่นางเจียงโจวแหน่ะขอรับ”
“เป็นเกียรติของชาวเจียงโจวแล้ว” เกาหลิงปอยิ้มเอ่ยพลางหรี่ตาลง “มีชื่อเสียงนี่ดีเสียจริง มีชื่อเสียงที่ดีนี่ดีเสียจริง บิดามารดานางคงมีความสุขมากด้วยเช่นกัน”
“ใต้เท้า ต่างว่ากันว่าแม่นางเฉิงไม่ถูกกับญาติๆ ขอรับ ที่เจียงโจวเห็นว่าฟ้องร้องลุงที่ศาลาว่าการเพื่อแย่งสมบัติกัน” ผู้ติดตามเอ่ย ยิ้มด้วยรอยยิ้มแปลกประหลาด
“อย่าเพ้อเจ้อ” เกาหลิงปอส่ายหน้าเอ่ย “นั่นย่อมเป็นการเข้าใจผิดกันแน่แล้ว แม่นางเฉิงจะเป็นศิษย์ที่ไม่จงรักภักดีและอกตัญญูได้อย่างไร”
ผู้ติดตามตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
หากมิได้เข้าใจผิดเล่า แม่นางเฉิงนั่นจะไม่กลายเป็นศิษย์ที่ไม่จงรักภักดีและอกตัญญูไปเลยหรือ
ยามนี้ฮ่องเต้ทรงเมตตานาง ได้ฉายานามว่ากตัญญู หากทรงทราบว่าแม่นางน้อยที่มีชื่อเสียงดีงามที่พระองค์ทรงให้ความสำคัญเป็นคนไม่จงรักภักดีและอกตัญญู เช่นนั้น…
สมกับเป็นใต้เท้าเสียจริง คำพูดนุ่มนวลดั่งมีดฆ่าคนได้!
“อ้อ จะว่าไปแล้ว บิดาของแม่นางเฉิงปีนี้ก็น่าจะได้ย้ายตำแหน่งด้วยกระมัง” เกาหลิงปอยิ้มบางเอ่ย “ชื่ออะไรนะ”
และในขณะเดียวกันนั้นเองนายรองเฉิงก็จามออกมาอย่างหนัก
“ไอ้คนสมควรตายคนใดมันพูดถึงข้ากัน”
นายรองเฉิงเดือดดาลยิ่ง เรียกได้ว่าเดือดดาลจนเลือดขึ้นหน้าเลยทีเดียว เขาลุกขึ้นมาเดินไปเดินมาภายในห้อง ปากเอาแต่พึมพำรายชื่อออกมาเป็นพรวน
รายชื่อเหล่านั้นฮูหยินรองเฉิงที่อยู่ข้างๆ กลับคุ้นเคยดี ต่อให้เคยไม่คุ้น แต่ยามนี้ก็คุ้นเคยขึ้นมาแล้ว
รายชื่อเหล่านี้ล้วนเป็นเพื่อนร่วมงานของนายรองเฉิง ล้วนเป็นคนที่เขาเคยไปมาหาสู่และได้รับผลประโยชน์ ทว่ายามนี้กลับถูกนายรองเฉิงรำพันพูดถึงตลอดเวลาด้วยอาการขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“บอกเสียดิบดีแล้วว่าไหลโจว ไหลโจว ตอนมาเอาเงินกับของกำนัล พูดเสียดิบดีกันทุกคน แต่ที่แท้กลับหลอกข้า!” เขาเอ่ยอย่างเดือดดาล “ไห่โจว ให้ข้าไปไห่โจว ซ้ำยังบอกว่าก็เหมือนๆ กันนั่นแหละอีกอย่างนั้นรึ ต่างกันคำเดียวก็เหมือนๆ กันได้แล้วรึ”
ฮูหยินรองเฉิงเองก็ใจร้อนจนเดือดดาลขึ้นมาแล้วเช่นกัน
“นายท่านเกิดข้อผิดพลาดที่ใดกันแน่เจ้าคะ มีคำสั่งแล้วแท้ๆ มิใช่หรือ” นางถามอย่างร้อนใจ
“บอกว่าเบื้องบน เบื้องบน เบื้องบนอันใดกัน ตกลงกันทั้งเบื้องบนเบื้องล่างแล้ว เหตุใดเบื้องบนยังไม่สั่งอีก” นายท่านรองเฉิงเอ่ย
“หรือว่าเส้นสายยังไม่ใหญ่พอ” ฮูหยินรองเฉิงเอ่ย “หลิวอวี้คุนนั่นพึ่งพาไม่ได้แต่แรกแล้ว”
อาจจะเป็นไปได้เช่นกัน
นายรองเฉิงขมวดคิ้วหยุดฝีเท้าลง
“ไม่ได้การ ข้าจะไปดูเองสักครั้ง” เขาเอ่ย
Comments for chapter "บทที่ 459 คิดได้"
MANGA DISCUSSION
YOU MAY ALSO LIKE
