Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 1368 ตัดขาดออกจากกัน
ตอนที่ 1368 ตัดขาดออกจากกัน
มีการกำหนดกลยุทธ์ออกมาอย่างรวดเร็ว ยามที่อยู่ในสภาวะที่ข้อมูลไม่ชัดเจน สิ่งแรกที่ต้องทำคือสำรวจสถานการณ์โดยรอบ
ชูฮันมีท่าทีเย็นชาอย่างมาก “เรียกเจียงเทียนชิงกลับมา”
คนที่มีหน้าที่เปรียบเสมือนตัวแทนในการชี้แจงแทนทุกคนรีบพุ่งออกไปจากห้องประชุมเพื่อให้คนส่งสารไปเรียกเจียงเทียนชิงกลับมาตามคำสั่งทันที
เหล่าพลเอกทั้งหลายเองก็รู้สึกละอายที่จะต้องให้ทีมลาดตระเวนของเขี้ยวหมาป่าออกไปทำภารกิจต่ออีกทั้งๆที่พึ่งจะกลับมาหลังจากทำภารกิจหลายอย่างต่อเนื่องโดยไม่ได้หยุดพัก
ยิ่งตอนนี้ที่ได้เห็นชูฮันกำลังไม่สบอารมณ์อย่างมาก พลเอกหลายคนก็เริ่มเหงื่อตก เหวินชี่เชิงรู้สึกกังวลใจอย่างมาก “ทีมลาดตระเวนพึ่งจะกลับมา พวกเขาจะไม่อ่อนล้ากันเกินไปเหรอ?”
ชูฮันกัดฟันและหันไปถามเหอเฟิงข้างๆ “ทีมลาดตระเวนปฏิบัติภารกิจล่าสุดเมื่อไหร่? และภารกิจยาวนานเท่าไหร่?”
ทันทีที่ชูฮันถามออกไป สีหน้าทุกคนก็ยิ่งย่ำแย่ลงเข้าไปอีก พวกเขาไม่รู้เลยว่ามันจะจบลงอย่างมากเพราะชูฮันยังไม่รู้ว่าคนของเขาถูกส่งออกไปทำภารกิจโดยที่เขาไม่รู้
เหอเฟิงตอบด้วยเสียงนิ่งๆ “พึ่งจะกลับมาได้ครึ่งวัน และออกเดินทางไปสองวัน”
ฉางกวนหลงหน้าตึง มันจริงที่ทีมลาดตระเวนทำงานหนักกว่าใคร และเวลาเพียงครึ่งวันที่กลับมามันยังไม่มากพอที่ร่างกายจะได้ฟื้นฟูพละกำลัง ถ้าจะให้ทำภารกิจอีกละก็ ไม่พวกนั้นแข็งแกร่งเกินมนุษย์ก็ดื้อด้านเกินตัว
แต่ที่ทุกคนไม่คาดคือหลังจากที่ชูฮันได้ยินคำตอบจากเหอเฟิง สีหน้าของเขากลับกลายเป็นผ่อนคลายและไม่ดูตึงเครียดเท่าตอนแรก “ฉันคิดว่าพวกเขาออกไปเป็นอาทิตย์โดยไม่ได้พักผ่อน แถมกลับมาได้แล้วตั้งครึ่งวันและไปมาแค่สองวัน มันน้อยและสบายกว่าตอนฝึกปกติซะอีก ยังไม่ต้องใช้น้ำวิเศษเติมพลัง”
พลเอกหลายคนที่ได้ยินคำกล่าวของชูฮันแทบอ้าปากค้าง พวกเขาไม่อยากเชื่อหูตัวเอง…ง่ายกว่าตอนฝึกปกติอีก การฝึกของกองทัพเขี้ยวหมาป่ามันหนักขนาดไหนกัน?
น่ากลัวเหลือเกิน!
”ขออนุญาตครับ!” ตอนนั้นเสียงของเจียงเทียนชิงก็ดังขึ้นมาจากด้านนอก
พลเอกหลายคนเงยหน้าขึ้นไปและได้เห็นกัปตันทีมลาดตระเวนที่ดูดี แข็งแรงมีกำลัง ไม่ได้เหนื่อยล้า อ่อนเพลียอย่างที่พวกเขาคิด
เหอเฟิงที่คอยสังเกตทุกอย่างอยู่เสมอแอบขำในใจ ถ้าคนพวกนี้รู้ว่าเจียงเทียนชิงสามารถทำภารกิจติดต่อกันเป็นอาทิตย์โดยไม่หลับไม่นอนได้คงไม่ช็อคค้างกันไปเลยเหรอ? ชูฮันไม่ได้พูดอะไรมาก เขาวาดเส้นลงบนแผนที่อีกครั้งและชี้นิ้วอธิบายแก่เจียงเทียนชิง “แยกออกไปสองทีมและสำรวจลาดตระเวนทันที”
”ครับ!” เจียงเทียนชิงตอบรับคำสั่งและหมุนตัวเดินจากไปเพื่อถ่ายทอดคำสั่งให้ลูกทีมลงมือปฏิบัติทันทีอย่างไม่รอช้า
ทุกอย่างที่ดำเนินไปอย่างกระชั้นและรวดเร็วจนทำให้เหล่าพลเอกได้แต่ยืนมองอย่างตะลึงค้างไม่ได้สติ
พวกเขารู้ว่ากองทัพเขี้ยวหมาป่าแข็งแกร่งอย่างมาก รู้ดีว่าพวกเขาเฉลียวฉลาดและมีความสามารถกันมมากขนาดไหน แต่ไม่คิดเลยว่าการทำงานของทุกคนจะมีประสิทธิภาพสูงมากถึงขนาดนี้ พวกเขาไม่เสียเวลากันแม้แต่นาทีเดียวเลยด้วยซ้ำ ทุกอย่างกระชับและดำเนินการกันอย่างรวดเร็ว
ทว่าการจะทำงานกันได้อย่างนี้ มันต้องอาศัยการเข้าใจกันของกองทัพ ความเชื่อใจอย่างแท้จริงต่อกันและกัน! ——————————————
ที่ทางใต้ของเมืองหยิน ไม่นานหลังงจากชูฮันจากไป กลุ่มผู้มาใหม่ก็เดินทางมาถึงจุดที่จะเข้าสู่พื้นที่ของศูนย์กลางเมืองหยิน จากนั้นพวกเขาก็หยิบเครื่องมือหลายอย่างมากออกมาทำการวัดและจดบันทึกข้อมูล
หวังไคที่ติดตามอยู่ห่างๆไม่สามารถเข้าใจได้ว่าพวกเขากำลังพูดคุยหรือทำอะไรอยู่ มันจึงพยายามลดขนาดตัวให้เล็กลงและขยับเข้าไปใกล้ขึ้นเพื่อจะได้ยินว่าคนพกนี้กำลังคุยอะไรกันอยู่
คนหนึ่งเผยรอยยิ้มร้ายๆ “เริ่มกันเลย”
ทันใดนั้นคนในทีมสามคนก็เปิดกระเป๋าเป้ที่หลังและหยิบปินไรเฟิลออกมา ทว่ามันดูไม่เหมือนปืนไรเฟิลปกติ มันมีหน้าตาแปลกๆไปจากปืนทั่วไป
หวังไคที่เห็นปืนนี้ก็รู้สึกคุ้นตา มันพยายามจะนึกว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ก็นึกไม่ออก ทว่าที่แปลกก็คือทันทีที่ทั้งสามคนนี้หยิบปืนนี้ออกมา คนในทีมที่เหลือก็รีบถอยหนีห่างออกไปไกลราวกับกลัวจะโดนลูกหลง พวกเขาถอยห่างออกมากันอย่างห้าสิบเมตรเลยทีเดียว ขณะที่คนที่ถือแปลกก็กำลังตั้งเป้าเล็งไปยังพื้นข้างหน้า
ตอนนั้นเองหวังไคก็เห็นว่ามันมีเส้นบางอย่างบนพื้น มันเส้นที่คนพวกนี้วาดเอาไว้วัดค่าต่างๆก่อนหน้านี้นั้นเอง
หลังจากนั้นคนหนึ่งก็ส่งเสียงออกคำสั่งออกมา “ยิง!”
”ปึง!!!”
มันมีลำแสงประกายจ้าออกมาเป็นเส้นๆมากกว่าสิบเส้นปรากฏขึ้นมาหลังจากที่ปืนถูกยิง ลำแสงนั้นพุ่งไปที่พื้นที่ถูกเส้นวาดเอาไว้ และสามารถเจาะพื้นเปิดยาวเป็นหลุมลึกได้หลายเมตรอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นพื้นก็แตกยาวเป็นทางไล่ไปเรื่อยๆราวกับตัดการเชื่อมต่อ!
มันเกิดช่องว่างขนาดใหญ่มากทำให้ไม่มีสามารถข้ามไปอีกฝั่งได้เลย ราวกับว่าคนพวกนี้ต้องการตัดแบ่งศูนย์กลางเมืองหยินให้แยกโดเดี่ยวไปเลย!
”ชูฮัน! แย่แล้ว!” หวังไคตะโกนอยู่ในใจและรีบวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่งด้วยความกลัว